Η χριστουγεννιάτικη φάτνη στην Πλατεία Ρήγα Φεραίου, στη σκιά και σε απόλυτη αρμονία με τους βράχους των Μετεώρων.

Η Καλαμπάκα, που το όνομά της στα τουρκικά σημαίνει «ισχυρό φρούριο», έλαβε την ονομασία αυτή πριν από περίπου έξι ή επτά αιώνες, όταν οι Τούρκοι κατέλαβαν τη Θεσσαλία και η πόλη τέθηκε, αρχικά, υπό τη διοίκηση του Πασά της Λάρισας και αργότερα του Σαντζακίου των Τρικάλων.

Η σημερινή πόλη καταλαμβάνει την θέση του αρχαίου Αιγινίου, η ύπαρξη του οποίου μαρτυρείται από Ελληνική επιγραφή, στον τοίχο μιας από τις παλαιότερες εκκλησίες της πόλης, του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστή.

Το 10ο αίωνα μ.Χ. η Καλαμπάκα ήταν γνωστή ως Σταγοί, που μνημονεύονται για πρώτη φορά στο έργο «Διατύπωσις» του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Λέοντα ΣΤ΄ του Σοφού (886-812). Το 1204 οι Σταγοί περιήλθαν στο Δεσποτάτο της Ηπείρου, ενώ στα τέλη του 13ου αιώνα πέρασαν για λίγο στο Δουκάτο των Νέων Πατρών. Το 1348 καταλήφθηκαν από τους Σέρβους, πριν περάσουν τελικά στα χέρια των Τούρκων. Η ονομασία Σταγοί διατηρείται και σήμερα ως Μητροπολιτικός τίτλος.

Το Δημαρχείο της Καλαμπάκας, επίσης στη σκιά των σκουρόχρωμων -από ψαμμίτη- βράχων των Μετεώρων. Η εκάστοτε Δημοτική Αρχή της πόλης φροντίζει για τον στολισμό όχι μόνον της πλατείας του Δημαρχείου, αλλά και ολόκληρης της Καλαμπάκας, που την περίοδο των Γιορτών υποδέχεται πλήθος επισκεπτών.

Η δημιουργία του εντυπωσιακού και απόκοσμου αυτού γεωλογικού τοπίου, αν και έχει κατά καιρούς απασχολήσει πολλούς Έλληνες και ξένους γεωλόγους, δεν έχει ακόμη ξεκάθαρα ερμηνευθεί. Ωστόσο, σύμφωνα με τη θεωρία του Γερμανού γεωλόγου Αλεξάντερ Φίλιπσον, που επισκέφτηκε την Ελλάδα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα, η δημιουργία αυτών των τεράστιων ογκολίθων οφείλεται σε ένα δελτοειδή κώνο από ποταμίσιους ογκόλιθους και ασβεστολιθικά πετρώματα, τα οποία για εκατομμύρια χρόνια χύνονταν στη θαλάσσια έκταση, που κάλυπτε τότε τη Θεσσαλία.

Το όνομα «Μετέωρα» αποδίδεται στον κτήτορα της Μονής Μεγάλου Μετεώρου (φωτο), τον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον Πλατύ Λίθο, στον οποίο ανήλθε για πρώτη φορά το 1344.

Με την πάροδο του χρόνου η μοναστηριακή αυτή πολιτεία άρχισε να ενισχύεται με μοναχούς, για να φθάσει στο απόγειο της ακμής της γύρω στον 17ο αιώνα, χρονικό σημείο το οποίο σηματοδοτεί συγχρόνως την έναρξη της παρακμής. Στην φωτο η επιβλητική Ι.Μ. Μεγάλου Μετεώρου…

…η οποία βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του συμπλέγματος, σε υψόμετρο 534 μέτρων, αποτελώντας συγχρόνως το μεγαλύτερο από τα 6 μοναστήρια, που συνεχίζουν να παραμένουν  ενεργά. Κοντά στην είσοδό του βρίσκεται ο πύργος του βριζονίου, που στέγαζε τον μηχανισμό για το δίχτυ, με το οποίο πραγματοποιούνταν η ανάβαση στη Μονή, ως και τις αρχές του 20ού αι., οπότε και λαξεύθηκαν οι πρώτες σκάλες.

Το φαινόμενο των βράχων των Μετεώρων δεν αναφέρεται ούτε στην Μυθολογία, ούτε και από κάποιον Έλληνα ή ξένο ιστορικό και μόλις τα τελευταία χίλια περίπου χρόνια άρχισαν να διατυπώνονται οι διάφορες θεωρίες σχετικά με την δημιουργία τους.

Τα Μετέωρα, λόγω και της μορφολογίας τους, προσέφεραν κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας ιδανικό καταφύγιο για το μοναχισμό και διέσωσαν μνημεία του πολιτισμού και έργα της μεταβυζαντινής τέχνης. Στις αρχές του 19ου αιώνα πολλά μοναστήρια λεηλατήθηκαν από τον στρατό του Αλή Πασά.

Αριστερά η Ι.Μ. Ρουσάνου και στο βάθος η Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά, η οποία ξεχωρίζει εξαιτίας του σχεδιασμού της, προσαρμοσμένου στο μικρής έκτασης πλάτωμα, όπου έχει κτιστεί, με αλλεπάλληλα πατώματα. Στον κατώτερο όροφο της Μονής βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου (14ου αι.), στον από πάνω συναντούμε το καθολικό, ενώ στον τελευταίο όροφο βρίσκεται το αρχονταρίκι (παλαιότερα τράπεζα), το οστεοφυλάκιο και το παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.

Η Ι.Μ. Ρουσάνου (γυναικείο μοναστήρι) καταλαμβάνει όλο το πλάτωμα στην κορυφή του βράχου, όπου βρίσκεται. Είναι τριώροφη, με το καθολικό, το αρχονταρίκι και κελιά στο ισόγειο και ακόμα περισσότερα κελιά και βοηθητικούς χώρους στους άλλους ορόφους. Η πρόσβαση στο μοναστήρι γίνεται με σκάλα και δύο γέφυρες, οι οποίες κατασκευάστηκαν το 1930 στη θέση παλαιότερης ξύλινης γέφυρας.

Ι.Μ. Ρουσάνου σε πρώτο πλάνο, το Μεγάλο Μετέωρο και η Μονή Αγίου Στεφάνου δεξιά και στο βάθος κάτω η Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά. Η γυναικεία Μονή Αγίου Στεφάνου βρίσκεται στο νότιο άκρο των Μετεώρων, με την εγκατάσταση των μοναχών στον βράχο να σημειώνεται από τα τέλη του 12ου αι. Η κατασκευή της Μονής άρχισε τον 14ο αιώνα -με πρώτο κτήτορα τον Αντώνιο Καντακουζηνό- και ολοκληρώθηκε τον 16ο αιώνα.

Μονή Αγίου Στεφάνου (δεξιά σε πρώτο πλάνο) και Μεγάλο Μετέωρο (πίσω). Στο βάθος η Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά.

Εντυπωσιακή είναι και η Μονή Αγίας Τριάδας, στην οποία και έχουν πραγματοποιηθεί γυρίσματα της ταινίας του Τζέιμς Μποντ «Για τα μάτια σου μόνο», του 1981.

Ι.Μ. Ρουσάνου σε πρώτο πλάνο και στο βάθος η Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά. Μία ακόμα Μονή των Μετεώρων είναι του Βαρλαάμ ή Μονή των Αγίων Πάντων, η οποία οργανώθηκε από τους αδελφούς Νεκτάριο και Θεοφάνη, τους λεγόμενους Αψαράδες, από την Ήπειρο στις αρχές του 16ου αιώνα. Το 1518 ανακαίνισαν το παρεκκλήσι των Τριών Ιεραρχών, το οποίο είχε κτίσει ο Βαρλαάμ.

Τα σκαλοπάτια της διαδρομής αυτής, που οδηγεί στη Μονή Ρουσάνου, προέρχονται από τις παλιές σιδηροδρομικές γραμμές της περιοχής. Το άκρον άωτον της επιτυχούς ανακύκλωσης! Ευχαριστούμε θερμά για τις πολλές τέτοιου είδους πληροφορίες τον εξαιρετικό ξεναγό μας Χρήστο Κόνη.

Η Ι.Μ. Ρουσάνου δεν είναι γνωστό από πού ονοματοδοτήθηκε, πιθανότερο όμως θεωρείται να έλαβε το όνομά της από τον πρώτο οικιστή του βράχου ή τον κτήτορα του πρώτου ναού. Ο βράχος ήταν γνωστός ως «του Ρουσάνου» ήδη από τις αρχές του 16ου αιώνα, όταν εγκαταστάθηκαν οι κτήτορες Ιωάσαφ και Μάξιμος, οι οποίοι έχτισαν ξανά την τότε ερειπωμένη Μονή.

Η Μονή Αγίου Στεφάνου είναι η μοναδική προσβάσιμη με όχημα και συνδέεται με τον σύγχρονο δρόμο με ένα μικρό γεφύρι. Τα κελιά της βρίσκονται εκατέρωθεν της εισόδου. Στα νοτιοανατολικά του περιβόλου βρίσκεται το παλιό καθολικό της Μονής, το οποίο χρονολογείται από τον 15ο αι. και ανακαινίστηκε τον 16ο αι.

Ευχαριστούμε θερμά τον Γιώργο Κοντογιάννη για την άψογη οργάνωση της ξενάγησής μας στα Μετέωρα. Θα μείνει πραγματικά στο ταξιδιωτικό μας θησαυροφυλάκιο ως μια αξέχαστη εμπειρία αξεδιάλυτου θρησκευτικού, πολιτιστικού και περιπατητικού ενδιαφέροντος.

Για την άψογη οργάνωση της εκδήλωσης προώθησης των τοπικών προϊόντων, στο πλαίσιο της δράσης Meteorisimo, συγχαρητήρια οφείλονται στον εξαιρετικά δραστήριο Πρόεδρο του Επιμελητηρίου Τρικάλων Βασίλη Γιαγιάκο και την εξίσου αποτελεσματική και αεικίνητη Διευθύντριά του Σούλα Βράντζα.

Το «Κελάρι Περγαντή»  βρίσκεται στην Πύλη Τρικάλων και είναι επισκέψιμο όλες τις ημέρες του χρόνου. Στους χώρους του θα δοκιμάσετε τις παραδοσιακές γεύσεις των κρασιών τους και παράλληλα θα θαυμάσετε τα ζωγραφισμένα βαρέλια, που φιλοτέχνησε ο σύλλογος Τρικαλινών ζωγράφων, καθώς και τα ξυλόγλυπτα βαρέλια Τρικαλινών επίσης δημιουργών. Οι καλές εδαφοκλιματολογικές συνθήκες της περιοχής σε συνδυασμό με της χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις δίνουν την δυνατότητα παραγωγής οίνων εξαιρετικής ποιότητας, από φημισμένες ποικιλίες του ευρωπαϊκού αμπελώνα, όπως Cabernet Sauvignon- Merlot και Syrah, αλλά και από την αναβίωση κάποιων ντόπιων ξεχασμένων ποικιλιών, όπως το Μπαντίκι, το Σεντζό, το Γκρανουάρ κ.άλ.

Το οινοποιείο «DOMAINE LIAKOU» είναι ανοικτό για επισκέψεις των οινόφιλων, αλλά και όσων θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τον μαγικό κόσμο του κρασιού. Η επίσκεψη περιλαμβάνει μια σύντομη περιήγηση στον αμπελώνα, ξενάγηση στους χώρους της παραγωγής, της εμφιάλωσης, και της παλαίωσης, ενώ ο  επισκέπτης έχει επιπλέον την δυνατότητα να δοκιμάσει τα κρασιά του Κτήματος σε ειδική αίθουσα. Στόχος του οινοποιείου και των ιδιοκτητών του η παραγωγή ποιοτικών κρασιών, με τα χαρακτηριστικά του μικροκλίματος της περιοχής.

«Meteoro Winery». Η ιερή σκιά των Μετεώρων και η ιστορία του τόπου οδήγησαν τα βήματα των ιδιοκτητών του στους πρόποδες της αρχαίας Φαλώρειας, όπου και πραγματοποιήθηκε ένα όνειρο ζωής. Οι υψηλής τεχνολογίας οινοποιητικές εγκαταστάσεις δημιουργούν τα εξαιρετικής ποιότητας κρασιά και αποστάγματα του κτήματος. Η μυσταγωγία της περιοχής, η σοφία της φύσης και η γνώση της σύγχρονης οινοποιίας, συνδυάζονται με την παράδοση και την πρωτοπορία υπηρετώντας με σεβασμό την ιστορία ενός προϊόντος που αγγίζει τα όρια του μύθου.

«Winehouse Loudas» ένα οικογενειακό οινοποιείο στους πρόποδες των Μετεώρων, που στεγάζει τη φιλοσοφία ζωής δύο ανθρώπων, του Κωνσταντίνου Λούδα και της συζύγου του Ζαχαρούλας κι εκφράζεται μέσα από το κρασί. Η ενασχόληση της οικογένειας με την αμπελοκαλλιέργεια άρχισε στις αρχές του περασμένου αιώνα, φυτεύοντας τα πρώτα ιδιόκτητα στρέμματα για εμπορική και οικογενειακή χρήση. Συνεχίζοντας την παράδοση, το 2006 δημιουργήθηκε ένα οικογενειακό οινοποιείο, με στόχο την ανάδειξη τοπικών ποικιλιών με σύγχρονο τρόπο οινοποίησης.

Στη Ράξα Τρικάλων, ιδρύθηκε το 1989 η Αμπελουργία-Οινοποιία-Αποσταγματοποιία Τσιλιλής. Η οικογένεια Τσιλιλή είναι η πρώτη που τυποποίησε τσίπουρο στη Θεσσαλία, με την ομώνυμη γεωγραφική ένδειξη, αναγνωρισμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το 1996, η οικογένεια Τσιλιλή δημιούργησε το ΚΤΗΜΑ ΘΕΟΠΕΤΡΑ, ένα πρότυπο οινοποιείο και αμπελώνα βιολογικής καλλιέργειας, με σκοπό την ανάδειξη της ιδιαιτερότητα της περιοχής και την αναβίωση σπάνιων ελληνικών ποικιλιών, ενώ την τελευταία δεκαετία δημιουργούνται νέες σειρές οινικών προϊόντων, συνδυάζοντας τις παραδοσιακές αξίες με τις σύγχρονες πρακτικές.

Η είσοδος του Μουσείου.

Η πλουσιότατη συλλογή μανιταριών αποτελείται από γλυπτά μανιτάρια κατασκευασμένα ένα προς ένα, διατηρώντας ταυτόχρονα απόλυτη ομοιότητα χρώματος, σχήματος και μεγέθους. 

Τα μανιτάρια παρουσιάζονται σε τρεις φάσεις της ανάπτυξής τους, έτσι ώστε ο επισκέπτης να διαμορφώνει μια πλήρη εικόνα του κύκλου ζωής τους…

…η δε παρουσίασή τους επίσης γίνεται με βάση το οικοσύστημα, όπου φύεται το κάθε είδος (Οξιά, πεύκο, έλατο, δρυς, λιβάδι κ.λ.π.). Περπατώντας σε ένα ειδικά διαμορφωμένο χώρο, που προσομοιώνει το πραγματικό περιβάλλον, μπορείτε να συλλέξετε πληροφορίες και να γνωρίσετε ένα προς ένα τα μανιτάρια.

Η συλλογή των θηλαστικών του Μουσείου αποτελείται κυρίως από ζώα της Ελλάδας και της Ευρώπης, ενώ δεν είναι και λίγα εκείνα που συναντώνται σε άλλες ηπείρους. Κάποια απ’ αυτά σήμερα ζουν σε μικρούς αποκομμένους πληθυσμούς, κινδυνεύοντας με αφανισμό και προστατεύονται αυστηρά από τη διεθνή, την κοινοτική και την ελληνική νομοθεσία.

Το Μουσείο διαθέτει μια πλούσια συλλογή ενδημικών και αποδημητικών πτηνών, που ζουν κυρίως στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλες ηπείρους. Λόγω της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας, που συνορεύει με τρεις ηπείρους, καθίσταται ένας από τους πιο πλούσιους σε βιοποικιλότητα τόπους. Από τα 475 είδη πουλιών που υπολογίζεται ότι ζουν στην Ευρώπη, τα 436 είδη διαβιούν στην Ελλάδα, είτε την διασχίζουν κατά την αποδημία τους.

Αναπαράσταση του βιότοπου των Μετεώρων. Η συλλογή από πτηνά του Μουσείου αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στην Ελλάδα και ανανεώνεται συνεχώς με νέα εκθέματα.

Μανιτάρι τρούφα.

Στο μικρό, αλλά πλήρες πανέμορφων και καινοτόμων αναμνηστικών, πωλητήριο του Μουσείου θα σας κεράσουν μοναδικές αλμυρές, αλλά και γλυκές λιχουδιές, με πρώτη ύλη -τι άλλο;- τα μανιτάρια. Να σημειώσουμε ότι Χρυσό Βραβείο γεύσης για το 2019 έλαβαν τα προϊόντα μανιταριών του Μουσείου, από τα Best Greek Food Awards (BGFA) στην κατηγορία ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ.

Το γλυκό κουταλιού σίγουρα δεν θα το ξεχάσετε εύκολα, όχι μόνο λόγω νοστιμιάς, αλλά και πρωτοτυπίας. Συγχαρητήρια στον ιδρυτή του Μουσείου Νίκο Πάλλα για τον μοναδικό χώρο που δημιούργησε, μόλις λίγα χρόνια πριν.

To «Hotel Famissi» στην είσοδο της πόλης Καλαμπάκας και στη σκιά των Μετεώρων…

..τους βράχους των οποίων κυριολεκτικά «αγγίζεις» από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου.

Οι πολυτελείς εσωτερικοί χώροι του ξενοδοχείου θα απογειώσουν την ποιότητα των διακοπών σας!

Το εστιατόριο «Μετεώρων Πανόραμα» βρίσκεται κουρνιασμένο κυριολεκτικά στην αγκαλιά των γιγάντιων βράχων, προσφέροντας πανοραμική άποψη τόσο προς τα Μετέωρα όσο και προς την πόλη της Καλαμπάκας.