O χαρισματικός Χάρης Σιανίδης, μια προσωπικότητα εμβληματική για τον χώρο του ελληνικού PR Event, μας μιλά για όλα στην αποκλειστική χειμαρρώδη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Απολαύστε την!

Κύριε Σιανίδη, έχετε διαγράψει μια μυθική, θα μπορούσα να πω, πορεία στο χώρο του PR, στο οποίο αποτελείτε κορυφαίο όνομα για την Ελλάδα και όχι μόνο. Μιλήστε μας για τη διαδρομή σας αυτή. Ποιο είναι τελικά το μυστικό της επιτυχίας σας;

Το μυστικό της επιτυχίας είναι η υπομονή και το γεγονός πως ό,τι κι αν ακούς, εσύ πρέπει να προχωράς μόνο μπροστά! Θεωρώ ότι πρέπει να έχεις αυτό που λέμε «γερό στομάχι». Για μένα προσωπικά δεν υπάρχουν συνταγές, ήταν ένα έμφυτο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς μου το προσόν της επικοινωνίας. Από 5 ετών ήξερα ήδη ότι θα ασκώ αυτό το επάγγελμα, κάτι που προφανώς, ανάλογα με την ηλικία, το κάνεις και λίγο πιο συγκεκριμένο. Ήμουν πάντα ένα παιδί με έντονο το επικοινωνιακό ταλέντο, πρώτος στα 15μελή Σχολικά Συμβούλια, πρώτος στα συνδικαλιστικά, ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος στα φοιτητικά κινήματα. Ξεκίνησα λίγο αργότερα, όταν 18 ετών με ανακάλυψε ο Βασίλης Τσιλιχρήστος, είχα δηλαδή την τύχη το ξεκίνημά μου να γίνει με τους καλύτερους. Το 2010 πήρα την απόφαση να δημιουργήσω την Beautιful People PR Εvents, μια εταιρεία που εξειδικεύεται στον τομέα της επικοινωνίας, του PR Event, των Δημοσίων Σχέσεων και στο ενεργητικό της έχει περισσότερες από 250 δράσεις ετησίως, εταιρικών και κοινωνικών εκδηλώσεων, συνεδριακού τουρισμού και διαχείρισης φήμης. Για να επιστρέψουμε όμως στην ερώτησή σας, θεωρώ ως βασικό μου προσόν την υπομονή. Μιλάμε για ένα επάγγελμα που σου δίνει τα πάντα, αλλά σίγουρα, παράλληλα, σου παίρνει και την ψυχή, υπό την έννοια ότι πολλές φορές δεν έχεις δικαίωμα να εκφράσεις την άποψή σου, τη γνώμη σου, πρέπει όλα να τα αντιμετωπίζεις με μια ουδετερότητα, με μια απάθεια θα τολμούσα να πω και επίσης συνεχώς να κλείνεις τα αυτιά σου, να συμπεριφέρεσαι σαν να μην ακούς, όμως ταυτόχρονα να ακούς τα πάντα, να ξέρεις πολλά, αλλά να λες μόνο αυτά που πρέπει να πεις στην κάθε περίπτωση.

Πείτε μας δυο λόγια και για τον Χάρη, όχι για τον επιτυχημένο επιχειρηματία, ούτε για τον κοσμοπολίτη Σιανίδη, αλλά για τα παιδικά σας χρόνια, τις σπουδές, τα πράγματα που αγαπάτε να κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας.

Ήμουν ένα παιδί πάντα ιδιαίτερο, που συνειδητοποίησα όμως τις όποιες ιδιαιτερότητές μου πολύ νωρίς και αυτό με βοήθησε, γιατί αποδέχθηκα σε πολύ μικρή ηλικία τον εαυτό μου. Όλο αυτό, βέβαια, είχε και μια μοναχικότητα, ήταν συγχρόνως και ένας μοναχικός δρόμος, μέσα σε όλη αυτή την κοινωνικότητα που μας περιβάλλει, υπήρχε δηλαδή μια μεγάλη αντίφαση. Είμαι πολύ δεμένος με την οικογένειά μου, με τη μητέρα μου και τον πατέρα μου και πρέπει να σας πω ότι μεγάλωσα ουσιαστικά με τρεις μαμάδες, σε μια μεγάλη οικογενειακή πολυκατοικία, δεδομένου ότι οι αδελφές της μητέρας μου, οι θείες μου, δεν είχαν δικά τους παιδιά, οπότε πήρα και από εκείνες πολλή αγάπη και προσοχή. Με τον πατέρα μου ήταν λίγο πιο διαταραγμένες οι σχέσεις, όχι μόνο με μένα αλλά γενικότερα, διότι ως χαρακτήρας ήταν κι αυτός μια ειδική περίπτωση ανθρώπου. Αυτό με οδήγησε στο να αποστασιοποιούμε πάντα και να φοβάμαι όλον αυτόν τον θεσμό της οικογένειας, τις σχέσεις παντός τύπου. Έχω επίσης και δύο αδελφές. Στα 18 μου χρόνια εισήχθηκα ως αριστούχος -με το σύστημα του τότε Πολυκλαδικού Λυκείου- στο Τμήμα Τουριστικών Επιχειρήσεων των ΤΕΙ, ενώ έδωσα και Κατατακτήριες Εξετάσεις στο Τμήμα Εμπορίας και Διαφήμισης. Παράλληλα, παρακολουθούσα Σεμινάρια styling στις Σχολές Βελουδάκη και έκανα τα πρώτα μου βήματα σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο της μόδας με όλα τα κορυφαία ονόματα εκείνης της περιόδου, τον Μιχάλη Ασλάνη, τον Μάκη Τσέλιο, τον Βασίλειο Κωστέτσο, όλους αυτούς τους διακεκριμένους σχεδιαστές. Θεωρώ ότι ήμουν ένα παιδί της μόδας! Αξιοποίησα καταστάσεις, έκανα πολλές περιοδείες ως tour manager με πολλούς τραγουδιστές και πολλά fashion shows, σε μια άλλη εποχή. Τώρα πια που διάβηκα το κατώφλι των 40, καταλήγω τελικά στο συμπέρασμα ότι ναι μεν με ενδιέφερε αυτό το αντικείμενο, αλλά δεν ήμουν σε καμιά περίπτωση «τσάμπα ψώνιο», ήθελα όλο αυτό να μπορώ να το εξαργυρώνω, γιατί στο τέλος της ημέρας αυτό μένει. Αντιλαμβανόμουν, δηλαδή, τον επιφανειακό χαρακτήρα και τη ρηχότητα του χώρου, αλλά παράλληλα σκεφτόμουν ότι αξίζει να το κάνω, προκειμένου να είμαι αργότερα, σε κάποια ηλικία, ανεξάρτητος, να μην έχω ανάγκη κανέναν, πράγμα που κατάφερα σε ένα μεγάλο βαθμό, μέχρι σήμερα, στα 42 μου χρόνια. Άρα, αυτά τα 25 χρόνια δεν πήγαν χαμένα! Ήταν 25 χρόνια πολύ περιπετειώδη και σίγουρα η ζωή που έχω ζήσει είναι μια ζωή την οποία δεν μπορεί ούτε να την φανταστεί ένας μέσος άνθρωπος, με όλες αυτές τις αλλαγές σε κάθε επίπεδο, αλλαγές εικόνων, αλλαγές χωρών, αλλαγές παραστάσεων και πάνω απ’ όλα το να μπορείς να διαχειρίζεσαι τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους. Όλα αυτά μου άφησαν ένα θετικό πρόσημο και σίγουρα η διάρκεια ήταν για μένα η πραγματική επιτυχία μου! Ό,τι και να λέμε όταν υπάρχεις επί 25 χρόνια και είσαι στην πρώτη γραμμή, αυτό από μόνο του τα δείχνει όλα, με δεδομένο ότι πολλοί δεν με πίστευαν, πολλοί ήθελαν να με βλάψουν και να με βγάλουν από τη μέση, πολλοί με υποτίμησαν επίσης! Τελικά, όμως φαίνεται ότι είμαι πολύ σκληρός για να πεθάνω και αυτό αποδεικνύεται σήμερα, που μέσα από την Beautiful People PR Εvents, η οποία είναι μία προσωπαγής μεν εταιρεία, αλλά με σπουδαία ομάδα, προσπαθούμε όσο μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. H εταιρεία είναι μόνιμα στις επάλξεις και συνεχίζει να τερματίζει πρώτη, με σημαντικούς συνεργάτες που την εμπιστεύονται χρόνια. Γιατί το να είσαι καλός μόνο σε ένα συγκεκριμένο τομέα δεν λέει τίποτα! Εάν θέλεις να λέγεσαι και να είσαι επαγγελματίας, πρέπει με τον ίδιο επαγγελματισμό να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι επιτυχώς σε οποιοδήποτε τομέα, είτε στήνεις μια έκθεση ζωγραφικής, είτε διοργανώνεις μια ημερίδα για τη διάσωση της Μεσογειακής Φώκιας, είτε δημιουργείς ένα φιλανθρωπικό gala, είτε δουλεύεις για μεγάλα brands στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό και νομίζω ότι εμείς το κάνουμε καλά, αποδεικνύοντας καθημερινά πως την κάθε δουλειά την αντιμετωπίζουμε με την ίδια σοβαρότητα.

Έχοντας συμπληρώσει, κύριε Σιανίδη, 25 έτη στον χώρο των Δημοσίων Σχέσεων, τι θα λέγατε ότι υπερτερεί στη δύσκολη αυτή επαγγελματική αρένα, οι χαρές ή οι πίκρες, οι επιτυχίες ή οι απογοητεύσεις; Θα συνιστούσατε το συγκεκριμένο επάγγελμα στους νέους; Εσείς ο ίδιος, αν γυρνούσατε τους δείκτες του ρολογιού της ζωής σας πίσω, θα ακολουθούσατε την ίδια διαδρομή ή όχι;

Κοιτάξτε, η Ελλάδα είναι μια χώρα που -αντίθετα με πολλές άλλες- σε υπολογίζει μεγαλώνοντας και όχι όταν είσαι 17 ή 18 ετών. Δεν σε «αρπάζουν» για να σε αξιοποιήσουν ως ένα νέο ταλέντο, αντίθετα κάνουν το παν για να σε υποτιμήσουν. Εγώ προσωπικά, τη δουλειά αυτή την έκανα τελείως καριερίστικα και τα επαγγέλματα καριέρας σου στερούν πάρα πολλά πράγματα, σου στερούν αυτό που λέμε ισορροπημένη ζωή. Προσπάθησα, ωστόσο, να είμαι όσο πιο ισορροπημένος μπορώ, με πολλή δουλειά με τον εαυτό μου, αλλά και με τη βοήθεια που μου προσφέρει η τεράστια αγάπη που με δένει με τη μητέρα μου και η βαθιά πίστη μου στον Θεό. Ήταν δύο σημαντικοί σύμμαχοι αυτοί, αλλά σίγουρα παραμένει μια δουλειά που σου δίνει τα πάντα και σου παίρνει την ψυχή, όπως προανέφερα. Χρειάζεται ανεξάντλητη υπομονή και δεν ξέρω αν θα την συνιστούσα σε ανθρώπους που θέλουν μια πιο ήρεμη ζωή. Δεν συνάδει αυτό το επάγγελμα με την ηρεμία, αντιθέτως πρέπει συνέχεια να είσαι flexible, συνέχεια να είσαι available, χάνεις σίγουρα, λοιπόν, κάτι από την ηρεμία σου, χάνεις σίγουρα κάτι από τον εαυτό σου και σίγουρα δεν μπορείς να έχεις μια προσωπική ζωή «normal» στο 100%! Πάντα συμβουλεύω τους ανθρώπους να ακολουθούν τα όνειρά τους, αλλά πάντα αυτό που φαίνεται δεν είναι και αυτό που υπάρχει στην πραγματικότητα. Μου στέλνουν, για παράδειγμα, μηνύματα στο Ιnstagram «Μπράβο σου» κ.λπ. και δεν αντιλαμβάνονται ότι το 90% αυτού που βλέπουν είναι μέρος της δουλειάς! Προφανώς υπάρχει και ένα 10% που είναι οι όμορφες στιγμές, τα benefits, αν και πιστεύω ότι στη ζωή κανείς δεν χαρίζει τίποτα! Τα θετικά και τα αρνητικά πρέπει να βρίσκονται σε μια ισορροπία, όταν στο τέλος θα κάνουμε το ταμείο μας στη ζωή. 

Για το μέλλον ποια είναι τα σχέδια σας, δηλαδή επιθυμείτε την περαιτέρω ανάπτυξη όλων όσων έχετε ήδη δημιουργήσει ή στο πίσω μέρος του μυαλού σας υπάρχουν και άλλα πράγματα;

Δεν υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτή τη στιγμή απολύτως τίποτα, διότι πολύ απλά αφενός δεν έχω το χρόνο και αφετέρου η βιολογική, η πραγματική ηλικία, έρχεται σε κόντρα με την ψυχική, με την ηλικία που αισθάνεσαι. Μπορεί τα 42 χρόνια να είναι ένα νούμερο που στο πρώτο άκουσμά του κάποιοι θα έλεγαν ότι είσαι πολύ νέος, όμως, όταν έχεις ξεκινήσει από τα 17, στους ίδιους ρυθμούς, με τα 18ωρα, δεν είναι δυνατόν να έχεις πια ακριβώς την ίδια δύναμη, την ίδια υπομονή και το ίδιο κουράγιο, ώστε να μπορείς να ανταπεξέλθεις με προδιαγραφές πρωταθλητισμού, όπως το κάνω εγώ. Οπότε δεν υπάρχουν σχέδια! Αντίθετα, υπάρχουν σχέδια για πιο επιλεκτικά πράγματα, κοιτάζω και κάποιες συνεργασίες στο εξωτερικό, όπως ήδη κάναμε τα τελευταία 4 χρόνια. Υπάρχει ένα άνογμα στο Dubai με κάποιες εκδηλώσεις, στην Κύπρο, στην Ελβετία, αλλά σε μία πιο boutiqe -αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη- προσέγγιση, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος. Σαφέστατα έχω επενδύσει σε άτομα, που ίσως θα αποτελέσουν το μέλλον της εταιρείας, αλλά εγώ θα ήθελα να υπάρξει μια παύση, να μπορέσω να εκτιμήσω κάποια πράγματα, να γίνει μια καινούργια αφετηρία, γιατί έχω βρεθεί σε έναν υπερκορεσμό δεδομένου ότι δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις σε αυτό που αναλαμβάνω, θέλω να είναι όλα τέλεια. Προέχουν, ξέρετε, τα θέματα υγείας, ψυχικής υγείας και δυνάμεων, οπότε τα μελλοντικά μου σχέδια είναι η ηρεμία και μια πιο επιλεκτική προσέγγιση στο κομμάτι της δουλειάς μου.

Ταξιδεύετε πολύ ανά τον κόσμο. Ποιος είναι ο προορισμός που θα ξαναπηγαίνατε, πού θα μπορούσατε να ζήσετε μόνιμα και ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που σας έχει χαραχτεί στη μνήμη από κάποιο ταξίδι σας, το πιο extreme ίσως, το πιο ρομαντικό, το πιο όμορφο;

Έχω πάρα πολλές εικόνες από τα ταξίδια μου! Μου αρέσει να επανέρχομαι σε μέρη που ήδη έχω πάει, δηλαδή έχω ταξιδέψει πάρα πολύ, αλλά έχω επισκεφθεί πολλές φορές τα ίδια μέρη. Μου δημιουργεί αυτό μια ηρεμία, μου αρέσει να γνωρίζω το μέρος που επισκέπτομαι. Έχω απίστευτες εικόνες από τη Μανάους στη Βραζιλία, από τη Τζέντα της Σαουδικής Αραβίας, από το Πουκέτ, το Μπαλί, από την Ελβετία. Γενικότερα δεν είμαι άνθρωπος που μου αρέσουν τα ταξίδια σε πόλεις, γιατί ζω ήδη σε μια μεγάλη πόλη. Δεν θα επιλέξω, με άλλα λόγια, να κάνω διακοπές στη Νέα Υόρκη, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη ή στο Τόκυο. Μου αρέσουν προορισμοί που είναι πιο κοντά στη φύση, που έχουν μια πιο παρθένα ομορφιά και μπορούν έτσι να σε «ταξιδέψουν» πραγματικά. Έχω απίστευτες εικόνες να σας διηγηθώ από ταξίδια, απίστευτα περιστατικά με φίλους, περιπέτειες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη μου και αποτελούν την παρακαταθήκη μου. Τα ταξίδια ήταν και είναι από τα ωραιότερα πράγματα που θυμάμαι στη ζωή μου. Αν θα επέλεγα μια πόλη, όπου θα μου άρεσε να ζήσω σήμερα, αυτή είναι σίγουρα το Dubai, είναι η πρώτη μου επιλογή, γιατί έχουν δημιουργήσει πραγματικά την τέλεια πόλη! Το επιχείρημα ότι είναι μια πόλη ψεύτικη δεν ισχύει, γιατί υπό αυτήν την έννοια όλες οι πόλεις είναι ψεύτικες, απλώς μία μπορεί να έχει δημιουργηθεί πριν 500 χρόνια και κάποια άλλη πριν 50 χρόνια. Ο πολιτισμός δημιουργείται σιγά-σιγά, αλλά για μένα, στη σύγχρονη εποχή, είναι και άλλα πράγματα πολύ σημαντικά, όπως το αίσθημα της ασφάλειας -που δεν το βρίσκεις πλέον σε χώρες του δυτικού κόσμου-, το αίσθημα της καθαριότητας, το αίσθημα του να μην ασχολείται κανείς με κανέναν. Αν είχα και μια δεύτερη επιλογή αυτή θα ήταν η Ελβετία. 

Εξ όσων γνωρίζω εκ μητρός έχετε καταγωγή από την Ίο, στις Κυκλάδες. Επιλέγετε τα ελληνικά νησιά ως τόπο διακοπών;

Η μητέρα μου είναι από την Ίο, ο πατέρας μου από την Κατερίνη, οπότε πάντα ταξιδεύαμε, από μικροί, κάναμε και πολλά χρόνια καλοκαιρινές διακοπές στην Πάρο, διότι η αδελφή της μητέρας μου παντρεύτηκε Παριανό, οπότε πάντα είχα και εικόνες θάλασσας. Μην ξεχνάτε ότι μεγαλώσαμε στον Πειραιά, γύρω από το λιμάνι, στη συνέχεια μεταφερθήκαμε στον Άλιμο, ενώ τα τελευταία 10 χρόνια ζω στη Γλυφάδα. Επίσης και η Κατερίνη έχει θάλασσα, πρόκειται για έναν παραθαλάσσιο Νομό, αλλά κυρίως με σημάδεψαν τα δυο νησιά, η Πάρος και η Ίος. Ωστόσο, δεν επιλέγω για τις διακοπές μου τόσο πολύ τις Κυκλάδες, παρ’ όλο που έχω καταγωγή, γιατί αγάπησα πάρα πολύ τα Δωδεκάνησα. Διάλεξα από 18 ετών τη Ρόδο, ήταν ένα σημαντικό νησί για τη ζωή μου. Η Ρόδος, η Λέσβος, τα νησιά του Βορείου Αιγαίου γενικότερα, αρκετά νησιά του Νοτίου Αιγαίου, όπως το Καστελόριζο, που το λατρεύω και όπου πηγαίνουμε κάθε χρόνο, αλλά και τη Σύμη και την Αστυπάλαια. Δεν είμαι τόσο πολύ της «βαβούρας»! 

Τι μήνυμα θα θέλατε να περάσετε στους ανθρώπους που διαβάζουν την συνέντευξή σας και είναι επισκέπτες των νησιών για λίγες μόνο ημέρες: Τι θα θέλατε να τους τονίσετε, πού να δώσουν βάση ώστε να μπορούν να πουν ότι γνώρισαν πραγματικά το νησί που επισκέφθηκαν;

Τα ελληνικά νησιά είναι διαμάντια! Να πάνε στις πιο άγονες περιοχές, στις πιο παρθένες περιοχές τους και όχι σ’ αυτές που τους προτείνουν οι κλασσικοί ταξιδιωτικοί οδηγοί, οι οποίες είναι -συνήθως- και οι πιο τουριστικές! Να προσπαθήσουν να ανακαλύψουν τα υπέροχα χωριά, να ανακαλύψουν το υπέροχο φαγητό, να πάνε στις παρθένες παραλίες και να μην μείνουν μόνο στα κλασσικά best sellers.

Copyright ©Katerina Marinaki. All Rights Reserverd. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση ή η αναπαραγωγή -ολική, μερική ή περιληπτική- του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.