Μια φορά κι έναν καιρό, στο μακρινό 1897, τίποτα στον Πειραιά δεν ήταν όπως το ξέρουμε σήμερα, αλλά και τίποτα δεν ήταν ίδιο με τις προηγούμενες δεκαετίες εκείνου του αιώνα -πόσο μάλλον προγενέστερων- μιας και η πόλη διένυε την περίδο ανάδειξής της ως ναυτιλιακού κέντρου της ελληνικής ατμοπλοΐας, προσελκύοντας επιχειρηματίες από την νησιωτική Ελλάδα, αλλά και την Μαύρη Θάλασσα. Αν και η φάση αυτή διήρκεσε ως τις αρχές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στα τέλη του 19ου αιώνα το θαύμα της αναδημιουργίας είχε ήδη ολοκληρωθεί, καθώς η διαμόρφωση της πόλης είχε οριστικοποιηθεί, η ανάπτυξη του εμπορίου κα της βιομηχανίας ήταν σταθερά ανοδική, όπως και τα πληθυσμιακά μεγέθη του Περαιά, που το 1897 έφτανε και ξεπερνούσε τους 51.000 κατοίκους. Τότε ακριβώς ήταν που ένας διορατικός Πειραιώτης, ο Αχιλλέας Κούβελος, βλέποντας 2.500 περίπου πλοία να καταφθάνουν ετησίως στο λιμάνι, διακινώντας περισσότερους από 1.500.000 τόνους εμπορευμάτων, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα χάνι στα πρότυπα εκείνης της εποχής, όπου η διανυκτέρευση των ταξιδιωτών δεν νοούνταν χωρίς την παράλληλη προσφορά φαγητού και ποτού, αλλά και τις αντίστοιχες παροχές προς τα υποζύγιά τους, τα οποία διανυκτέρευαν στο ισόγειο. Το πανδοχείο του Κούβελου, λοιπόν, στεγαζόταν σε μία στοά, κάθετη στην οδό Άρεως -έτσι ονομαζόταν τότε η σημερινή Καραολή και Δημητρίου-, όπου στο ισόγειο υπήρχε το μαγειρείο – καπηλειό, αλλά και χώρος για τα υποζύγια και τις χειράμαξες των πελατών, που διανυκτέρευαν στον πρώτο όροφο. Δεδομένου ότι σε απόσταση αναπνοής από το σημείο αυτό βρισκόταν η πλατεία Αμαξοστασίου, δηλαδή η πιάτσα για τα αμαξάκια, το βασικό μεταφορικό και συγκοινωνιακό μέσο της πόλης έως και τις αρχές του 20ού αιώνα -κάτι σαν τους σταθμούς Μετρό αν κάνουμε την «προβολή» στην σημερινή εποχή-, σύντομα η Στοά έπαψε να λειτουργεί ως χάνι και μετατράπηκε σε κέντρο εμπορίου, όπου ο επισκέπτης συναντούσε πλήθος από διαφορετικά καταστήματα, που κάλυπταν κάθε ανάγκη.

…και βεβαίως -πώς θα μπορούσαν να λείπουν άλλωστε από ένα εμπορικό κέντρο της εποχής!- μεζεδοπωλεία, αλλά και τα περίφημα καταστήματα με τα βαρύγδουπα «Εδώδιμα – Αποικιακά», δηλαδή τα παλιά μπακάλικα, που πωλούσαν εδώδιμα ήτοι καθετί φαγώσιμο -από την αρχαία λέξη εδωδή, που σημαίνει φαγητό- και αποικιακά, ήτοι προϊόντα όπως τσάι, καφέ και μπαχαρικά, που κατέφθαναν από τις αποικίες, όχι τις ελληνικές βέβαια, αλλά των μεγάλων αποικιοκρατικών δυνάμεων.

Το 1998, έναν αιώνα μετά την πρώτη εμφάνισή της στις πιάτσες του Πειραιά, η Στοά Κούβελου πέρασε στα χέρια των σημερινών ιδιοκτητών της, οι οποίοι ανακαίνισαν συνολικά το συγκρότημα, διατηρώντας τα αρχικά αρχιτεκτονικά του στοιχεία, προκειμένου να δημιουργήσουν τελικά το γνωστό Ρακάδικο «Στοά Κούβελου», το οποίο ομολογουμένως διατηρεί το χρώμα και την ατμόσφαιρα, που κυριαρχούσε κάποτε σε όλη την Κεντρική Αγορά του Πειραιά. «Στόχος μας» σημειώνουν οι ίδιοι «είναι να προσφέρουμε γεύσεις που αναδεικνύουν την πρωτογενή ουσία των προϊόντων μας εξελίσοντας την παράδοση και διαδίδοντας τον γαστρονομικό πολιτισμό της χώρας μας». Διατήρησαν, λοιπόν, την φιλοσοφία του Ρακάδικου, με μικρούς και λιτούς μεζέδες, από τις νησιωτικές και ορεινές περιοχές της Ελλάδας, προσθέτοντας την δική τους πινελιά ως προς την δημιουργική προσέγγιση και την παρουσίαση και επέκτειναν τον κατάλογό τους με βάση εξαιρετικές πρώτες ύλες, όπως ο μαύρος χοίρος, το βουβάλι Κερκίνης, το ελληνικό βραχυκέρατο μοσχάρι, το μαύρο κοτόπουλο, το black angus από τις Η.Π.Α. και πολλά προϊόντα μικρών Ελλήνων παραγωγών. Τα πάντα εδώ είναι χειροποίητα, ακόμα και τα ζυμάρια για τα ψωμιά και τις πίτες, που παρασκευάζονται από αλεύρι δίκοκκου σιταριού (ζέας). το οποίο για χιλιάδες χρόνια υπήρξε το κυριότερο δημητριακό για τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.