Η Εθνική Ημέρα της Πορτογαλίας γιορτάστηκε με λαμπρότητα και στην Αθήνα

By katermarinaki10 Ιουνίου 2022

Η Εθνική Ημέρα της Πορτογαλίας, του Camões και των Πορτογαλικών Κοινοτήτων -στα πορτογαλικά: Dia de Portugal, de Camões e das Comunidades Portuguesas-, εορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Ιουνίου και αποτελεί μία από τις επίσημες αργίες της χώρας, που τιμάται από τους απανταχού της γης Πορτογάλους εις μνήμην του Luís de Camões, εθνικού ποιητή της Πορτογαλίας και ενός από τους σπουδαιότερους λυρικούς ποιητές της Ευρώπης, ο οποίος απεβίωσε στις 10 Ιουνίου 1580 και του οποίου το επικό ποίημα «Os Lusiadas» -«Οι Λουσιάδες» ή «Οι Λουζιτανοί»-, που ολοκλήρωσε το 1572, συνεισέφερε τα μέγιστα στην ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των Πορτογάλων. Αυτό το ποίημα-σύμβολο εστιάζει κυρίως στις πορτογαλικές εξερευνήσεις του 15ου αιώνα, που έφεραν φήμη και περιουσία στη χώρα και θεωρείται ένα από τα ωραιότερα και πιο σημαντικά έργα της πορτογαλικής λογοτεχνίας.

Η Ημέρα της Πορτογαλίας, του Camões και των Πορτογαλικών Κοινοτήτων γιορτάστηκε και στην Ελλάδα, όπου στην Πρεσβευτική κατοικία και με οικοδέσποινα την Α.Ε. την Πρέσβειρα της Πορτογαλίας στην Ελλάδα Helena Paiva, πραγματοποιήθηκε μια λαμπρή γιορτή, την οποία τίμησαν με την παρουσία τους μέλη της διπλωματικής, οικονομικής, κοινωνικής, επιχειρηματικής και δημοσιογραφικής κοινότητας των Αθηνών.

Η Α.Ε. η Πρέσβειρα της *Πορτογαλίας* στην Ελλάδα Helena Paiva, απευθύνει χαιρετισμό προς τους επίσημους προσκεκλημένους της Πρεσβείας.

Ο Luís Vaz de Camões γεννήθηκε το 1524 ή 1525 στην Λισαβόνα ή στην Coimbra, ήταν γυιός ενός ξεπεσμένου αριστοκράτη και απέκτησε ευρεία μόρφωση, σπουδάζοντας αρχικά σε μοναστήρια με Ιησουίτες μοναχούς και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο της Coimbra, από το οποίο δεν φαίνεται να έλαβε πτυχίο, γνώριζε όμως πολύ καλά και από το πρωτότυπο τους αρχαίους Έλληνες και Λατίνους συγγραφείς. Ως χαρακτήρας ήταν ευθύς, οξύθυμος, ενθουσιώδης και εχθρός της αδικίας, την οποία καυτηρίαζε. Οι ιδιότητές του αυτές του στοίχισαν πολλές περιπέτειες, καταδιώξεις και δυστυχίες. Βρέθηκε να πολεμά τους μουσουλμάνους στην Θέουτα του σημερινού Μαρόκου, όπου σε μία μάχη, το 1549, έχασε το δεξί του μάτι. Χάρις στις ισχυρές του διασυνδέσεις στο παλάτι επανήλθε στην πατρίδα και άρχισε να ασχολείται με την ποίηση. Το 1551 φυλακίστηκε επί οκτάμηνο, το 1553 συνελήφθη για συμμετοχή σε ταραχές κατά του βασιλιά και κατόπιν παρακλήσεων της μητέρας του, ο Ιωάννης του έδωσε χάρη, με την προϋπόθεση να υπηρετήσει το στέμμα για 3 χρόνια στο εξωτερικό.

Μετά την ανάκρουση των Εθνικών Ύμνων *Πορτογαλίας* και Ελλάδος ακολούθησαν επιλεγμένα κομμάτια πορτογαλικής μουσικής και τραγουδιών.

Τον ίδιο χρόνο αναχώρησε για την Γκόα της Ινδίας, που ήταν αποικία της Πορτογαλίας, ενώ μετά το τέλος της αναγκαστικής του υπηρεσίας τοποθετήθηκε ως ανθυπασπιστής στο Μακάο, αποικία των Πορτογάλων στη νότια Κίνα, όπου βρέθηκε κατηγορούμενος για ατασθαλίες, μάλλον από συκοφαντία. Επιστρέφοντας στην Γκόα, προκειμένου να υπερασπισθεί τον εαυτό του, έπεσε σε τρικυμία στον ποταμό Μεκόνγκ της Καμπότζης και σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, κατόρθωσε να σώσει τα χειρόγραφα του επικού ποιήματός του «Λουσιάδες» κολυμπώντας με το ένα χέρι, αλλά έχασε την Κινέζα ερωμένη του, η οποία πνίγηκε. Τελικά αθωώθηκε και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στη Μοζαμβίκη, όπου και γνωρίστηκε με τον ιστορικό Ντιόγο ντε Κόουτο, που τον βοήθησε να επιστρέψει στην πατρίδα του, το 1570. Το 1572 εξέδωσε το μνημειώδες ποίημά του «Os Lusiadas», που αποτελείται από 10 άσματα (cantos), με συνολικά 1.102 οκτάστιχες ομοιοκατάληκτες στροφές και έχει ως θέμα του ένα ιστορικό γεγονός: το ταξίδι του Βάσκο ντα Γκάμα προς την Ινδία και τον περίπλου του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, στα τέλη του 15ου αιώνα. Η στιχουργική του δεινότητα συγκρίνεται με αυτήν του Ομήρου, του Βιργιλίου, του Σαίξπηρ και του Δάντη.

Τα στελέχη της Πρεσβείας της *Πορτογαλίας* σε μία αναμνηστική «οικογενειακή» φωτογραφία.

Ο θάνατος του Luís Vaz de Camões συνέπεσε με την πορτογαλική κρίση διαδοχής του 1580, που είχε ως αποτέλεσμα την διεκδίκηση του πορτογαλικού θρόνου από τον Φίλιππο Β΄ της Ισπανίας και την διακυβέρνηση της Πορτογαλίας από τρεις γενιές Ισπανών βασιλέων, κατά τη διάρκεια της Ιβηρικής Ένωσης (1580 -1640). Την 1η Δεκεμβρίου 1640, η χώρα ανέκτησε την ανεξαρτησία της για άλλη μια φορά εκδιώκοντας τους Ισπανούς κατά τη διάρκεια του Πορτογαλικού Πολέμου της Αποκατάστασης και ανακηρύσσοντας τον Ιωάννη της Μπραγκάνσα, σε βασιλιά Ιωάννη Δ΄ της Πορτογαλίας. Το 1944, στην τελετή αφιέρωσης του Εθνικού Σταδίου στο Oeiras -κοντά στην Λισαβόνα-, ο πρωθυπουργός António de Oliveira Salazar αναφέρθηκε στην 10η Ιουνίου ως Dia da Raça (Ημέρα της Πορτογαλικής Φυλής). Οι εορτασμοί της Ημέρας της Πορτογαλίας ανεστάλησαν επίσημα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης των Γαρυφάλλων το 1974, επανήλθαν όμως αμέσως μετά και μάλιστα επεκτάθηκαν προκειμένου να συμπεριλάβουν τις Comunidades Portuguesas, τις Κοινότητες Πορτογάλων μεταναστών και των απογόνων τους, που ζουν σε ολόκληρο τον κόσμο.

Από τα γλυκά κεράσματα δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν τα πλέον διάσημα της πορτογαλικής ζαχαροπλαστικής, οι ταρτούλες *pasteis de nata*, φτιαγμένες από φύλλο σφολιάτας με πλούσια κρέμα, όπου πρωταγωνιστούν τα αυγά, το γάλα και η κανέλα και οι οποίες σερβίρονται πασπαλισμένες με ζάχαρη άχνη.

Προσφέρθηκαν επίσης τα εξίσου διάσημα *pastéis de bacalhau* -κυριολεκτικά σημαίνει γλυκά μπακαλιάρου, είναι δε γνωστά και ως κέικ μπακαλιάρου-, που ξεχωρίζουν μεταξύ των εκατοντάδων πορτογαλικών συνταγών για μπακαλιάρο και αποτελούν ένα παραδοσιακό ορεκτικό -το οποίο ωστόσο μπορεί να καταναλωθεί οποιαδήποτε ώρα της ημέρας- από πουρέ πατάτας, κρεμμύδι, μαϊντανό και μπακαλιάρο στον ατμό, υλικά που ομογενοποιούνται με την προσθήκη αυγού και γάλακτος και στην συνέχεια τηγανίζονται.

Το Queijo da Serra είναι το πιο δημοφιλές τυρί στην *Πορτογαλία* και όπως υποδηλώνει και το όνομά του, παράγεται στη Serra da Estrela, το υψηλότερο βουνό στην ηπειρωτική *Πορτογαλία*. Παρασκευάζεται με πρόβειο γάλα πηγμένο με άνθη γαϊδουράγκαθου και η παραγωγή του εξακολουθεί να είναι βιοτεχνική, ακολουθώντας πολύ αυστηρούς ποιοτικούς κανόνες, δεδομένου ότι πρόκειται για προϊόν Π.Ο.Π.

Aπό τον μπουφέ της δεξίωσης δεν έλειπαν και τα rissóis, μικρές κροκέτες σε σχήμα μισοφέγγαρου, που συνήθως γεμίζονται με γαρίδες -rissóis de camarão, όπως οι εικονιζόμενες- ή μπακαλιάρο (rissóis de bacalhau), μερικές φορές δε και με κιμά (rissóis de carne), πριν παναριστούν και στη συνέχεια τηγανιστούν.

Μια παραλλαγή των alheiras, που είναι στην πραγματικότητα ένα είδος πορτογαλικού λουκάνικου, το οποίο παρασκευάζεται με κρέατα (συνήθως χοιρινό, μοσχάρι, πάπια, κοτόπουλο, ορτύκια ή κουνέλι) και ψωμί. Η ονομασία alheira προέρχεται από το alho (σκόρδο), αν και δεν το περιέχουν όλα τα σημερινά alheiras.

Τα pastéis de masa tenra είναι παραδοσιακά τηγανιτά πιτάκια της πορτογαλικής κουζίνας, σε σχήμα μισοφέγγαρου, με την αφράτη ζύμη τους γεμισμένη με νόστιμο καρυκευμένο κρέας, από μοσχάρι ή κοτόπουλο.

Οι κροκέτες με το χαρακτηριστικό σχήμα τους περιέχουν βοδινό και χοιρινό κρέας, chouriço -δηλαδή πορτογαλικό λουκάνικο-, μοσχοκάρυδο, ρίγανη, μαϊντανό, σκόρδο και κρεμμυδάκι, αυγό, τριμμένη φρυγανιά και τηγανίζονται σε φυτικό λάδι.

Τα γλυκάκια αυτά με αυγά και αμύγδαλα ονομάζονται beija-me depressa, που σημαίνει «φίλησε με γρήγορα» και φυσικά αποτελούν σήμα κατατεθέν για την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Κατάγονται από την πόλη Tomar της κεντρικής *Πορτογαλίας* και θεωρούνται μοναστηριακό γλυκό.

Laranjinhas σημαίνει στα πορτογαλικά «πορτοκαλάκια» και τα υπέροχα ζουμερά αυτά μπαλάκια από καρότο και πορτοκάλι, έχουν όχι μόνο το άρωμα και την γεύση, αλλά και το σχήμα και το χρώμα του συγκεκριμένου εσπεριδοειδούς.

Η Α.Ε. η Πρέσβειρα της *Πορτογαλίας* στην Ελλάδα Helena Paiva (δεξιά) με την διακεκριμένη σχεδιάστρια μόδας Mαρία Bυτινίδου, ιδιοκτήτρια της Σχολής Mόδας Athens Fashion Club.

Η Α.Ε. η Πρέσβειρα της *Πορτογαλίας* στην Ελλάδα Helena Paiva με τον Εμπορικό και Οικονομικό Ακόλουθο της Πρεσβείας Laurent Armaos και την γράφουσα.

Copyright ©Katerina Marinaki. All Rights Reserverd.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.