Η ευγενέστατη και χρυσοχέρα κυρία Ελένη -γνωστή στους κύκλους των καλοφαγάδων της Χίου από το Iris Restaurant στα Μεστά- στην καρδιά του βασιλείου της, την κουζίνα της!

Άφθονο πράσινο, άφθονο μπλε, ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, καρό τραπεζομάντηλα, για ένα αυθεντικά νησιώτικο σκηνικό!

Ίδια ατμόσφαιρα και στην χειμερινή σάλα της ταβέρνας, που θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται εντός μιας παραδοσιακής κατοικίας και όχι ενός χώρου εστίασης.

Ακόμα και η είσοδος προδίδει «με το καλημέρα» την προσωπικότητα του χώρου.

Στην σκιά του Χαμάμ μεν, αλλά συγχρόνως και στην αγκαλιά των τειχών του Κάστρου, η ανανεωμένη ταβέρνα «Hamam» δικαίως στο παρελθόν έφερε την επωνυμία «Μπεντέμι».

Και όταν σας λέμε ότι η γραφική και σκιερή αυτή αυλή θα μπορούσε να είναι η αυλή του εξοχικού μας σε ένα ελληνικό νησί, το εννοούμε απολύτως…

…μιας και φιλοξενεί ακόμα και οικόσιτες πάπιες (η χαρά των λιλιπούτειων πελατών της ταβέρνας)…

…αλλά και πολλά αντικείμενα πρώην χρηστικά και νυν διακοσμητικά…

…πεφιλημένους πλέον μάρτυρες χρόνων και τρόπων ζωής που έφυγαν οριστικά, αλλά δεν θα ξεχαστούν ποτέ!

Μία ακόμα γωνιά της αυλής, που σε προ(σ)καλεί να καθίσεις και να χαλαρώσεις σαν στο σπίτι σου.

Ανεβαίνουμε τις όμορφα φωτισμένες…

…και με δεκάδες αντικείμενα στολισμένες σκάλες…

…για να φτάσουμε στην φωτεινή αίθουσα, που ήδη αυτήν την εποχή αρχίζει να παραχωρεί σιγά-σιγά «πελάτες» προς την δροσερή αυλή.

Μεγάλα παράθυρα και καθρέφτες δεν δίνουν μόνο φως, αλλά και μία αίσθηση «άπλας» στον χώρο.

Ώρα όμως να φτάσουμε στο δια ταύτα! Πρώτη άφιξη στο τραπέζι μας τα «προκαταρκτικά», δηλαδή ντοματούλες λιαστές και οι αγαπημένες αλοιφές, τζατζίκι με καρότο και γιαούρτι με αποξηραμένα λαχανικά…

…και μαζί τους ένα αξέχαστο χειροποίητο ψωμάκι! Να σας πω την αλήθεια δεν περίμενα κάτι λιγότερο από τα χέρια της Ελένης!

Το εξώφυλλο του καταλόγου με τις δεκάδες προτάσεις σε ορεκτικά και σαλάτες, κύρια πιάτα κρεατικών ή θαλασσινών και ψαρικών, αλλά βεβαίως και ελληνικότατων μαγειρευτών, που δεν θα μπορούσαν να λείπουν από μια ταβέρνα η οποία σέβεται τον εαυτό της.

Όμορφα σερβιρισμένα και αέρινα τηγανισμένα τα σκαλτσούνια με τα άγρια χόρτα.

Οι παστές γαριδούλες ήταν ένα ποίημα νοστιμιάς και μία αποκάλυψη για μένα, που τις δοκίμασα για πρώτη φορά. Φρεσκότατες και περασμένες μόνο για λίγες ώρες από το αλάτι -στην λογική της παπαλίνας, της ολόφρεσκης παστής σαρδελίτσας της Λέσβου- είναι υποχρεωτικό να καταναλωθούν εντός ωρών, αλλιώς η μαγεία τους χάνεται!

Χόρτα τηγανητά με σκόρδο και λεμόνι, ένας ακόμα γευστικός ύμνος!

Πεντανόστιμα ντολμαδάκια τυλιγμένα με επιδεξιότητα από τα χέρια της Ελένης, όπως και ό,τι άλλο δοκιμάσαμε στο «Hamam».

Τίποτα πιο ταιριαστό για να «βρέξει» όλα αυτά, από το ούζο «Αντρίκειο» του Κακίτση, χωρίς προσθήκη ζάχαρης.

Ακόμα ένα αρμονικό γευστικό πάντρεμα με καλοβρασμένα ρεβύθια και θαλασσινά να λειώνουν κυριολεκτικά στο στόμα!

«Στράκαλι», ένα ιδιαίτερο πιάτο στο οποίο συνυπάρχουν τρία είδη κρέατος (μοσχάρι, χοιρινό και κοτόπουλο), αλλά και μανιτάρια, τυράκι και ντοματούλα.

Τα περίφημα «χερίσια», τα χειροποίητα ζυμαρικά της Χίου, δια χειρός της Ελένης φυσικά και αποκλειστικά! Φέτα και χιώτικο μαστέλο, τα δύο τυράκια που απογειώνουν την γεύση τους.

Ζελέ γιαουρτιού με χιώτικο γλυκό του κουταλιού φυστίκι. Το τέλειο, δροσιστικό γλυκάκι μετά από ένα λουκούλειο γεύμα.

Η παρέα μας στο ξεκίνημα του γεύματος!