Στέκομαι εδώ, στις βεράντες του διάσημου Pierre Loti Cafe στην κορυφή του λόφου του νεκροταφείου του Eyup, με την συγκλονιστικά πανοραμική θέα προς τον Κεράτιο Κόλπο και ολόκληρη την Κωνσταντινούπολη, όπου και έφτασα με το τελεφερίκ που ξεκινά από το τέμενος του Eyup. Θα ερχόμουν εδώ ακόμα και με τα πόδια, διασχίζοντας το ιστορικό κοιμητήριο του Eyup, γιατί το συγκεκριμένο σημείο έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για μένα προσωπικά και για κάθε Φολεγάνδριο και σπεύδω να δώσω τις απαραίτητες εξηγήσεις. Στο βάθος αριστερά της φωτογραφίας διακρίνονται τα Γλυκά Νερά ή Kağıthane αν προτιμάτε στα τουρκικά, που σηματοδοτούν τον μυχό του Κεράτιου και το σημείο ακριβώς όπου συναντώνται εκβάλλοντας οι δύο μικροί ποταμοί της Πόλης, ο Βορβύσης -σήμερα Kağıthane- και ο Κύδαρης -σήμεραAlibeyköy. Στον πάλαι ποτέ εξοχικό αυτό συνοικισμό της Κωνσταντινούπολης, ο Σουλτάνος Μαχμούτ Β΄ είχε κτίσει το 1814 μικρό περίπτερο (κιόσκ) αραβικού ρυθμού, στο οποίο και μετέβαιναν κάθε χρόνο, τις πρώτες μέρες της άνοιξης, οι Σουλτάνοι με τις ακολουθίες τους. Η τοποθεσία αυτή -που φυσικά έχει απολέσει πλέον τον εξοχικό χαρακτήρα της, ενώ και το μικρό εκείνο ανάκτορο έχει πια καταστραφεί-, είναι εκείνη που περιγράφεται και από τον Κωστή Παλαμά στον «Δωδεκάλογο του Γύφτου» και μάλιστα στον Λόγο Ζ΄, που αναφέρεται στο Πανηγύρι της Κακάβας.

Κοντά στου Ρωμανού την Πύλη

πέφτει τ’ απλόχωρο λιβάδι,τ’ ολόχλωρο, τ’ ολανθισμένο,

κι από παντού το απαλοζώνουν

της άνοιξης τα περιβόλια.

Σ’ αυτήν, λοιπόν, την ονειρεμένης ομορφιάς τοποθεσία, βρέθηκαν την άνοιξη του 1874 -φαντάζομαι και πολλές άλλες φορές, αλλά γι’ αυτήν την συγκεκριμένη υπάρχουν τα ιστορικά ντοκουμέντα- τα μέλη της εν Κωνσταντινουπόλει Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητος Φολεγανδρίων, στο πλαίσιο της ανοιξιάτικης εκδρομής τους. Εκεί μάλιστα, ο νεαρός τότε Γραμματέας της Αδελφότητος Δημήτριος Μοστράτος, μετέπειτα μεγάλος Σχολάρχης, εκφωνεί έναν μακροσκελή πύρινο λόγο προς τους συμπατριώτες του, όπου μεταξύ άλλων τονίζει: «Οι Φολεγάνδριοι, συμπατριώται φίλτατοι, από πολλού ήδη επαύσαντο όντες οι ελάχιστοι των Ελλήνων. Αφ’ ης στιγμής δραξ θαλερών της μικράς εκείνης νήσου γεννημάτων εσκέψαντο και εις πέρας ήγαγον την κατάρτησιν Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητος, η Φολέγανδρος από βράχου πετρώδους εις κήπον ευώδη μετεβλήθη». Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, τούτων δεδομένων, ο τόπος αυτός να μην αποτελεί για μένα τόπο προσκυνήματος, αφορμή από μόνος του για επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη, εκεί που εκατοντάδες Φολεγάνδριοι -και πολλοί άλλοι νησιώτες βεβαίως- έζησαν, εργάστηκαν και μεγαλούργησαν σε κάθε τομέα δράσης.

Η Κωνσταντινούπολη, λοιπόν, η μεγαλύτερη πόλη της Τουρκίας -συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου και φυσικά της Ευρώπης- και οικονομικο-πολιτιστικό κέντρο της χώρας, είναι μία διηπειρωτική πόλη -δεν νομίζω να υπάρχει άλλη τέτοια στον πλανήτη!- που το ένα πόδι της, αυτό του ιστορικού και εμπορικού κέντρου της, βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πλευρά του Βοσπόρου, ενώ το άλλο, που αντιστοιχεί στο 1/3 του πληθυσμού της, πατά στην ασιατική πλευρά του. Η σύγχρονη πόλη, με πληθυσμό που υπερβαίνει τα 18 εκατομμύρια κατοίκους, είναι ιδιαιτέρως πυκνοκατοικημένη και πολυπολιτισμική, ένας τόπος όπου συναντώνται άνθρωποι από ολόκληρο τον Ισλαμικό κόσμο και συγχρόνως το κυριότερο σταυροδρόμι Ασίας και Ευρώπης για την διακίνηση τόσο εμπορικών αγαθών όσο και ταξιδιωτών. Η Πόλη, κτισμένη στην θέση του Βυζαντίου, πήρε το σημερινό όνομά της μετά το 330 μ.Χ. και το διατήρησε ακόμα και μετά την κατάκτησή της από τους Τούρκους. Πόσα όμως άλλα ονόματα δεν της δώσαμε, απόδειξη τρανή του ισχυρού μας δεσμού, ως ελληνορθόδοξου Έθνους, μαζί της:  Νέα Ρώμη, Κωνσταντίνου Πόλις, Βασιλίδα των Πόλεων, Βασιλεύουσα, η των «πόλεων πασών Κεφαλή», Θεοφρούρητη, Θεοφύλακτη, ενώ ακόμα και το όνομα με το οποίο την γνωρίζουν οι ξένοι, το οθωμανικό Istanbul, δεν είναι κι αυτό παρά παραφθορά του ελληνικού «εις την Πόλιν». Η σύγχρονη πόλη, κτισμένη στις όχθες του Κεράτιου Κόλπου, χωρίζεται σε τρεις κύριες ζώνες, που περιλαμβάνουν την παλαιά Κωνσταντινούπολη (τουρκ. Eminönü και Fatih), την περιοχή του Μπέηογλου (τουρκ. Beyoğlu) με τη συνοικία του Γαλατά και τον ομώνυμο πύργο, καθώς και το Σκούταρι (τουρκ. Üsküdar) μαζί με άλλα προάστια, που βρίσκονται στην ασιατική πλευρά της.

Στη μακραίωνη ιστορία της υπήρξε πρωτεύουσα τεσσάρων διαδοχικών αυτοκρατοριών: της Ρωμαϊκής, της Βυζαντινής (324 – 1453), της βραχύβιας Λατινικής (1204 -1261) και της Οθωμανικής (1453 – 1922), με συνέπεια την αρμονική μείξη πολιτισμών, που αποτελούν σήμερα το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα της ταυτότητας της Πόλης. Ως πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας υπήρξε κέντρο του ελληνικού στοιχείου για περισσότερο από χίλια χρόνια, ενώ οι ιστορικές περιοχές της και τα σημαντικά μνημεία της ανήκουν από το 1985 στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, συμπεριλαμβανομένης, βεβαίως, της Αγίας Σοφίας, η οποία ταυτόχρονα αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης, μαζί με το Επταπύργιο και τα Βυζαντινά τείχη, τον Ι.Ν. και την Πηγή της Ζωοδόχου Πηγής, το κτήριο του Πατριαρχείου, καθώς και το ανάκτορο Τοπ Καπί, το τζαμί του Σουλεϊμάν και το Μπλε Τζαμί. Πανέμορφος τόπος με τους επτά λόφους του, τις εκκλησίες, τα κάστρα, τα τζαμιά και τα παλάτια των σουλτάνων της να μας μαγεύουν όσες φορές κι αν τα αντικρίσουμε!

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Ένας κόμπος γλυκιάς στεναχώριας σφίγγεται στο στήθος μου και ανάμεικτα συναισθήματα με πλημμυρίζουν αντικρίζοντας την Αγία Σοφία! Αγαπημένο οικουμενικό σύμβολο της Ορθοδοξίας, πόσο βαρύ είναι το φορτίο που κουβαλάμε εκατοντάδες χρόνια τώρα και ματώνει την καρδιά μας! Φορτίο που γίνεται ακόμα πιο βαρύ όταν φθάνοντας εδώ συνειδητοποιείς ότι εσύ, ο Έλληνας, πρέπει να πληρώσεις για να εισέλθεις στην Αγία Σοφία, όπως οποιοσδήποτε άλλος επισκέπτης της από την Αφρική έως την Κίνα, τη στιγμή μάλιστα που ο επισκέπτης αυτός, ακόμα και ο Κινέζος, θα βρει έξω από τον Ναό ενημερωτικό εντυπάκι στην γλώσσα του, με όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για το μνημείο, ενώ εσύ, ο Έλληνας, δεν θα βρεις κάτι αντίστοιχο στη γλώσσα σου, τουλάχιστον ως πριν λίγα χρόνια που εγώ βρέθηκα εκεί τελευταία φορά.

Η Αγία Σοφία, ο ναός-σύμβολο του Χριστιανισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, ο οποίος μετετράπη σε ισλαμικό τέμενος και αργότερα σε Μουσείο, για να επανέλθει σήμερα στην χρήση Τζαμιού. Συγκεκριμένα από το 537 -ο ομώνυμος ναός του 360 μ.Χ. που είχε ανεγερθεί στο ίδιο σημείο, απαλλοτριώθηκε προς θεμελίωση του υπάρχοντος- μέχρι το 1453 λειτουργούσε ως χριστιανικός καθεδρικός ναός, με εξαίρεση την περίοδο 1204 – 1261, κατά την οποία λειτουργούσε ως ρωμαιοκαθολικός ναός. Μετά την Άλωση της Πόλης μετετράπη σε ισλαμικό τέμενος, ενώ το 1934 σε Μουσείο (Ayasofya Müzesi), από τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, στο πλαίσιο του εκσυγχρονισμού της Τουρκίας. Στις 10 Ιουλίου 2020, ανακοινώθηκε η δεύτερη, ιστορικά, μετατροπή του σε ισλαμικό τέμενος, από τον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν. Στο σημείο όπου ανεγέρθηκε η Αγία Σοφία υπήρχε ομώνυμος ναός ο οποίος, όμως, κάηκε κατά την διάρκεια της Στάσης του Νίκα (532 μ.Χ.). Ανήκει στις κορυφαίες δημιουργίες της βυζαντινής ναοδομίας, όντας πρωτοποριακού σχεδιασμού και αρχιτεκτονικής συνθέσεως, με την σφραγίδα των διάσημων μηχανικών Ανθέμιου και Ισίδωρου και υπήρξε σύμβολο της Πόλης, τόσο κατά την βυζαντινή και οθωμανική περίοδο όσο και σήμερα. Το παρόν κτήριο ξεκίνησε να ανεγείρεται το 532 και εγκαινιάσθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 537, επί βασιλείας του Ιουστινιανού του Α΄.  Στο ίδιο σημείο, επί του πρώτου λόφου της Κωνσταντινούπολης και σε μικρή απόσταση από το Μέγα Παλάτιον και τον Ιππόδρομο της πόλης, είχαν χτιστεί παλαιότερα δύο ακόμα ναοί που καταστράφηκαν, επίσης, από πυρκαγιά. Αρχιτεκτονικές επιρροές της Αγίας Σοφίας εντοπίζονται σε αρκετούς μεταγενέστερους ορθόδοξους ναούς, αλλά και σε πολλά οθωμανικά τζαμιά, όπως στο Τέμενος του Σουλεϊμάν και στο Σουλταναχμέτ Τζαμί, σε σημείο που όταν πρωτοεπισκεφθείς την Κωνσταντινούπολη κυριολεκτικά δεν μπορείς να την διακρίνεις και να την ξεχωρίσεις μεταξύ των αντιγράφων της! Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Ο κυρίως Ναός χωρίζεται σε τρία κλίτη, εκ των οποίων το μεσαίο είναι διπλάσιου πλάτους των εκατέρωθεν. Το εσωτερικό σχέδιο είναι απλό και εντυπωσιακό. Τέσσερις πεσσοί  συνδέονται μεταξύ τους με υπερώα τόξα, στα οποία και φέρονται επιθόλια τόξα συναποτελώντας έτσι μια περιμετρική βάση, επί της οποίας και εδράζει ο τεράστιος θόλος. Η περιμετρική αυτή βάση φέρει πλήθος στυλιδίων υπό μορφή παραθύρων, από τα οποία και ολόκληρος ο Ναός καταυγάζεται από το φως. Η όλη κατασκευή παρουσιάζει πράγματι την εντύπωση μια αρμονίας φωτός και αρχιτεκτονικής. Τα 100 αυτά παράθυρα, 40 επί της στεφάνης του θόλου και τα υπόλοιπα στα ημιθόλια, τις κόγχες και τους τοίχους, προσδίδουν την εικόνα της ανακρέμασης του θόλου από τον ουρανό, οι δε ακτίνες του Ήλιου, που εισέρχονται στο χώρο, δίνουν την εντύπωση να άγονται από τους ουρανούς. Γενικά τα τόξα, τα ημιθόλια και ο εκπληκτικός θόλος στηρίζονται στους τέσσερις πεσσούς, οι λίθοι των οποίων φέρονται στερεομένοι με χυτό μόλυβδο και σιδερένιους μοχλούς, στην δε κατασκευή του θόλου έχουν χρησιμοποιηθεί ελαφρόπετρες από την Ρόδο, που φέρουν την επιγραφή «Μεγάλης Εκκλησίας του Κωνσταντίνου». Εξωτερικά και επί της κορυφής του θόλου υπήρχε ο μέγας «ερυσίπτολις σταυρός» (=έρεισμα της πόλης), που έχει αντικατασταθεί με την ημισέληνο.

ΦΑΝΑΡΙ

Το Φανάρι, η συνοικία αυτή της Κωνσταντινούπολης, που από το 1601 φιλοξενεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι σήμερα αρκετά υποβαθμισμένη, μια σκιά μάλλον του λαμπρού παρελθόντος της. Κατοικείται κυρίως από μουσουλμάνους -μετανάστες από την ενδοχώρα της Ανατολίας- καθώς και Κούρδους, ενώ εξακολουθεί να υφίσταται και μικρός Χριστιανικός πληθυσμός, αποτελούμενος από αραβόφωνους Αντιοχείς Έλληνες (μετανάστες από την Συρία), καθώς και τα λιγοστά εναπομείναντα μέλη της αρχικής Ελληνικής Κοινότητας. Βρίσκεται μεταξύ του Τείχους του Κωνσταντίνου και του Θεοδοσιανού Τείχους και υπάγεται στην περιφέρεια του Φατίχ. Γύρω από το Πατριαρχείο αναπτύχθηκε η ελληνική συνοικία, όπου εγκαταστάθηκαν οι περισσότεροι από τους Έλληνες άρχοντες, οι οποίοι έλαβαν την προσωνυμία Φαναριώτες και αποτελούσαν μία επιφανή και μεγάλη ελληνική κοινότητα, μέχρι και την δεκαετία του ’60.

ΠΑΝΑΓΙΑ ΒΛΑΧΕΡΝΩΝ

Η Παναγία των Βλαχερνών ήταν βυζαντινή εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και ένα από τα σημαντικότερα προσκυνήματα της Παναγιάς. Βρισκόταν στη συνοικία των Βλαχερνών, επί των ακτών του Κεράτιου.Το όνομα Βλαχέρνα προϋπήρχε ήδη από τα αρχαία χρόνια. Ο Διονύσιος Βυζάντιος στο έργο του «Ανάπλους Βοσπόρου», περιγράφοντας τις περιοχές που βρίσκονται στην Σαπρά θάλασσα (Κεράτιος κόλπος) αναφέρει: «Και η πρώτη περιοχή ονομάζεται Πολυρρήτιο, από έναν άνθρωπο, τον Πολύρρητο. Η επόμενη ονομάζεται Βαθιά Σκοπιά, από το βάθος της θάλασσας. Η τρίτη Βλαχέρνας, όνομα βαρβαρικό από έναν βασιλιά της περιοχής». Στο δεξιό μέρος του ναού βρισκόταν το παρεκκλήσιο, το λεγόμενο «Αγία Σορός», όπου φυλάσσονταν το ωμοφόριο και η τιμία εσθής της Θεοτόκου και όπου μόνο ο βασιλιάς επιτρεπόταν να εισέλθει. Aπό το μνημείο σήμερα διασώζεται μόνο το αγίασμα, το καλούμενο λούμα ή λούσμα των Βλαχερνών, ενώ δυστυχώς δεν σώζονται οι εικόνες και τα μαρμάρινα εκτυπώματα.

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΜΠΑΛΟΥΚΛΙΩΤΙΣΣΑ

Η Ζωοδόχος Πηγή του Μπαλουκλί ή Παναγία η Μπαλουκλιώτισσα, διάσημη και από το περίφημο έργο «Λωξάντρα» της Μαρίας Ιορδανίδου, βρίσκεται έξω από την δυτική πύλη της Σηλυβρίας, όπου υπήρχαν τα λεγόμενα «παλάτια των πηγών», στα οποία οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες παραθέριζαν την Άνοιξη, ονοματοδοτήθηκε δε από την τουρκική λέξη balik (= ψάρι) και περιλαμβάνει το Μοναστήρι, την Εκκλησία και το Αγίασμα, απ’ όπου ήπιαμε κι εμείς ακούγοντας την συγκινητική διήγηση με τα ψάρια, σαν πάρθηκε η Πόλη: «Ο καλόγερος που ασκήτευε εδώ, τηγάνιζε ψάρια. Σαν έφτασε το μαντάτο του χαμού, δεν πίστευε στα αυτιά του… “Τότε μόνο θα πιστέψω, αν αυτά τα ψάρια πηδήξουν έξω από το τηγάνι και ζωντανέψουν”. Και τα ψάρια ζωντάνεψαν κι έπεσαν στο νερό! Σαν έρθει ο καιρός, θα’ ρθει άλλος καλόγερος να τ’ αποτηγανίσει…»!

ΥΔΡΑΓΩΓΕΙΟ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ

H Βασιλική Κινστέρνα ή Κιστέρνα ή Κινστέρνα του Ίλλου, γνωστή πλέον ως Γερεμπατάν Σαράι (Yerebatan Saray=υπόγειο παλάτι) είναι η μεγαλύτερη υπόγεια δεξαμενή νερού που κατασκευάστηκε στην Κωνσταντινούπολη και βρίσκεται στον πρώτο λόφο της Πόλης, περίπου 150 μέτρα νοτιοδυτικά της Αγίας Σοφίας, στην περιοχή Σουλταναχμέτ, επί του ιστορικού κέντρου. Η Στοά χτίστηκε πιθανώς από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο, αλλά καταστράφηκε περίπου το 475 και διαμορφώθηκε ως έχει σήμερα, όταν ξαναχτίστηκε γύρω στο 542 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α΄, μετά την περίοδο της Στάσης του Νίκα, με σκοπό την ύδρευση της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια ολόκληρης της βυζαντινής περιόδου, αλλά και για να προμηθεύει νερό στο παρακείμενο Μέγα Παλάτιον, όπου είχε την έδρα του ο βυζαντινός αυτοκράτορας. Πρόκειται για ένα αριστούργημα της βυζαντινής μηχανικής με χωρητικότητα μεγαλύτερη από 80.000 κυβικά μέτρα νερού και ο Έλληνας ιστορικός Προκόπιος, που μας παραδίδει μια λεπτομερή περιγραφή της κινστέρνας στο έργο του «Περί των κτισμάτων», σημειώνει πως φρέσκο νερό μεταφερόταν σε αυτή με τη βοήθεια αγωγού, ενώ εκεί αποθηκευόταν επίσης μια ποσότητα νερού, το οποίο συνήθως αφθονούσε σε άλλες εποχές εκτός του καλοκαιριού.

ΘΕΟΔΟΣΙΑΝΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ

Τα Θεοδοσιανά τείχη της Κωνσταντινούπολης είναι τα γνωστά χερσαία τείχη με τα οποία ο Θεοδόσιος Β΄ τείχισε την πρωτεύουσα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Η κατασκευή τους ξεκίνησε το 408 υπό την επίβλεψη του επάρχου των πραιτωρίων της Ανατολής Ανθέμιου, ενώ μετά από ένα σεισμό επισκευάστηκαν και απέκτησαν την τελική τους μορφή το 447. Η ισχυρή διπλή σειρά τειχών προστάτευσε την πόλη και κατά συνέπεια την Αυτοκρατορία σε πολλές πολιορκίες ανά τους αιώνες, οδηγώντας στην προσωνυμία τους ως «Θεοφύλακτα». Η μόνη φορά που παραβιάστηκαν από εχθρό ήταν το 1453, όταν οι Οθωμανοί, με τη χρήση ισχυρού πυροβολικού, τα διέσπασαν και κατέλαβαν την πόλη, καταλύοντας έτσι και την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΖΑΡΙ (ΚΑΠΑΛΙ ΤΣΑΡΣΙ)

Το Μεγάλο Παζάρι ή Kapalıçarşı (Σκεπαστή Αγορά) είναι μία από τις μεγαλύτερες σκεπαστές αγορές του κόσμου, βρίσκεται δε στο παλιό τμήμα της Πόλης και καλύπτει έκταση 30.700 μ². Το Μεγάλο Παζάρι, μια αυθεντική ανατολική αγορά και ένα από τα σημαντικότερα αξιοθεατα της Κωνσταντινούπολης, φιλοξενεί στους δρόμους του περισσότερα από 3.600 καταστήματα και 11 πόρτες. Κάθε μέρα το Παζάρι επισκέπτονται περισσότεροι από μισό εκατομμύριο επισκέπτες και τουρίστες, που ενδιαφέρονται να ψωνίσουν ή απλά να χαζέψουν το τεράστιο φάσμα των προϊόντων του, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται κοσμήματα, αντίκες, δερμάτινα, υφάσματα, χαλιά, τουριστικά αναμνηστικά, κεραμικά, προϊόντα ξύλου κ.λπ. Το Kapalıçarşı στεγάζει επίσης εστιατόρια, σιντριβάνια, τζαμιά, κατοικίες, τουρκικό χαμάμ, γραφεία συναλλάγματος και πολλά άλλα. Κατά την οθωμανική περίοδο το Παζάρι υπήρξε τόπος άσκησης όχι μόνο εμπορικών δραστηριοτήτων, αλλά και οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, εντός του δε λειτουργούσαν και τράπεζες, ενώ μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα το Παζάρι υπήρξε παράλληλα και κέντρο εμπορίου σκλάβων.

ΜΠΛΕ ΤΖΑΜΙ

Το Μπλε Τζαμί ή Τζαμί του Σουλτάνου Αχμέτ, ή Αχμέτ Τζαμί, ή Αχμετιέ Τζαμί ή, τέλος, στα τουρκικά Sultanahmet Camii, είναι το ωραιότερο και μεγαλύτερο τζαμί της Κωνσταντινούπολης, σε απόσταση αναπνοής από την Αγία Σοφία και δυτικά αυτής, κοντά στην τοποθεσία του αρχαίου Ιπποδρόμου. Βρίσκεται, επίσης, πολύ κοντά στο Τοπ Καπί, τόπο διαμονής των Σουλτάνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι το 1853, πολύ κοντά και αυτό στην Αγία Σοφία, ανατολικά της αυτή τη φορά, επί της ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου. Για κάποιον που αντικρίζει τον λόφο αυτό της Πόλης από την θάλασσα, με τους θόλους και τους μιναρέδες της Αγίας Σοφίας και του Μπλε Τζαμιού να σπαθίζουν τον ουρανό, η εικόνα μένει ανεξίτηλα χαραγμένη στην μνήμη του αποτελώντας το σήμα κατατεθέν της Κωνσταντινούπολης.

Το Μπλε Τζαμί χτίστηκε στο κέντρο της νοτιοδυτικής πλευράς του Ιπποδρόμου και απέναντι από την Αγία Σοφία, έτσι ώστε να δεσπόζει δίπλα της στο τοπίο, κλέβοντας λίγη από τη δόξα της, κατά την προσέγγιση των πλοίων. Η κατασκευή αυτού του οικοδομήματος είχε ενθουσιάσει τόσο τον νεαρό Σουλτάνο ώστε λέγεται ότι και ο ίδιος εργάστηκε για την ανέγερσή του, δυστυχώς όμως δεν πρόλαβε να το χαρεί πολύ λόγω του θανάτου του έναν μόλις χρόνο μετά το άνοιγμα των θυρών του. Ο Σουλτάνος Αχμέτ έχει ταφεί μέσα στο τζαμί.

Copyright © Katerina Marinaki. All Rights Reserverd.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.