Η Σίφνος ανήκει στο σύμπλεγμα των Δυτικών Κυκλάδων και είναι διάσημη όχι μόνο για το εξαίρετο φυσικό κάλλος της, αλλά και για την πνευματικότητα, την φιλοξενία και την ευγένεια των περίπου 2.500 κατοίκων της, οι οποίοι ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την αλιεία, κυρίως όμως με την αγγειοπλαστική, την εμπορική ναυτιλία και τον τουρισμό. Ως δημοφιλής τόπος παραθερισμού η Σίφνος υπερηφανεύεται -και δίκαια- για τους 57 αρχαίους πύργους, τους κάτασπρους παραδοσιακούς οικισμούς της, τις πολυάριθμες και γραφικές εκκλησίες της με τα αντίστοιχα παραδοσιακά και περιώνυμα πανηγύρια τους, τα ιστορικά μοναστήρια της, τους περίτεχνους περιστεριώνες της και τις πολυσύχναστες ή κρυφές παραλίες της, που στολίζουν με τρόπο μοναδικό τα 74 τ.χλμ. της έκτασής της.

Παράλληλα, αξιόλογη είναι διαχρονικά η συμβολή των Σιφνίων στις επιστήμες, τις τέχνες και τα γράμματα. Έχει γραφεί χαρακτηριστικά, ότι «αν στην αρχαιότητα ο πλούτος της Σίφνου μετριόταν σε χρυσό και άργυρο, τους δύο τελευταίους αιώνες μετριέται σε πνευματικό πλούτο». Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι είναι πατρίδα των Αριστομένη Προβελέγγιου, Αντώνη Πρόκου, Στέλιου Σπεράντσα, Ιωάννη Γρυπάρη, Νικολάου Χρυσόγελου και πολλών άλλων επιφανών προσωπικοτήτων. Τέλος, η Σίφνος παραμένει πιστή στις παραδόσεις της και διατηρεί τα έθιμά της, όπως του πανηγυρά, του χορού του κυρ-Βοριά, του λωλοπανήγυρου και τόσων άλλων που την καθιστούν μοναδικά αυθεντική.

Το νησί κατοικήθηκε ήδη από τους Προϊστορικούς χρόνους και κατά την αρχαιότητα υπήρξε ένα από τα πλουσιότερα νησιά των Κυκλάδων, κυρίως χάρη στα μεταλλεία χρυσού και αργύρου που διέθετε. Πασίγνωστος είναι άλλωστε και ο αφιερωμένος στον Απόλλωνα «Θησαυρός των Σιφνίων», στους Δελφούς. Η αρχαία πόλη της Σίφνου εντοπίζεται στην περιοχή της ακρόπολης του Κάστρου, η οποία κατοικήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, ενώ κατά την Μυκηναϊκή περίοδο ιδρύθηκε και η ακρόπολη του Αγίου Ανδρέα. Γύρω στο 1.000 π.Χ. Ίωνες από την Αττική έφθασαν στο νησί, το οποίο αργότερα αποτέλεσε μέλος της Α΄ και Β΄ Αθηναϊκής Συμμαχίας.

Η Σϊφνος γνώρισε πολλούς κατακτητές πριν πέσει τελικά στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι παρ’ όλα αυτά δεν την εμπόδισαν να γνωρίσει μία από τις λαμπρότερες περιόδους οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης, ενώ οι Σίφνιοι συμμετείχαν με όλες τους τις δυνάμεις στον Αγώνα για την απελευθέρωση του 1821. Ακολουθήστε την περιήγησή μας στο νησί και γνωρίστε μαζί μας όλα τα γραφικά χωριά του.

Οι Καμάρες αποτελούν το μεγαλύτερο παράλιο χωριό και κύριο λιμάνι του νησιού, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Αριστερά του εισερχομένου στο λιμάνι και στις κορυφές των αντίστοιχων ομώνυμων βουνών, βρίσκονται τα μοναστήρια του Προφήτη Ηλία του Τρουλλακιού και του Αγίου Συμεών. Κάτω χαμηλά, στα ριζά των ορεινών όγκων, φωλιάζει η αναπτυσσόμενη συνοικία της Αγίας Μαρίνας ή Πέρα Πάντα, ενώ στην απέναντι πλευρά βρίσκεται ο κεντρικός οικισμός, με τα κάθε είδους καταστήματα, τις ταβερνούλες και τα μπαράκια, που κυριολεκτικά βρέχονται από το κύμα. Τα αρμυρίκια της αμμουδερής παραλίας αποτελούν όαση δροσιάς για τους πολυπληθείς λουόμενους, που επιλέγουν τις Καμάρες εντυπωσιασμένοι από το επιβλητικό τοπίο και τη γοητεία των κατάλευκων σπιτιών.

Η Απολλωνία ή Σταυρί, πρωτεύουσα της Σίφνου από το 1836, έδρα της ομώνυμης Κοινότητας από το 1914 και του Δήμου Σίφνου από τον Οκτώβριο του 1998, καταλαμβάνει το κέντρο του νησιού και είναι χτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε τρεις λόφους. Την ταυτότητα της πανέμορφης κυκλαδίτικης πολιτειούλας, που οφείλει τ’ όνομά της στον θεό Απόλλωνα, σφραγίζουν τα στενά, πλακόστρωτα δρομάκια της -με διασημότερο όλων το κεντρικό Στενό με τα δεκάδες μαγαζάκια-, οι γαλάζιοι τρούλοι των εκκλησιών και η ολόλευκη κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, που έρχεται σε αρμονική αντίθεση με τις ξερολιθιές των γύρω από την πόλη περιοχών.

Η Καταβατή, νοτιότερα και υψηλότερα από την Απολλωνία, πατρίδα του φιλόσοφου και θεολόγου Απόστολου Μακράκη και τα Εξάμπελα, Ν.Α. της πρωτεύουσας, ολοκληρώνουν την αλυσίδα των κεντρικών οικισμών της Σίφνου. Τα Εξάμπελα είναι το χωριό του Νικολάου Τσελεμεντέ, του μεγάλου δασκάλου της μαγειρικής και ζαχαροπλαστικής. Μόνο τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, το γεγονός, ότι μέχρι σήμερα η Σίφνος φημίζεται για την γευστικότατη κουζίνα της με τις ροβυθάδες, το μαστέλο, τα αμυγδαλωτά, τις μελόπιτες και ένα σωρό άλλα αλμυρά και γλυκά καλούδια. Λίγο έξω από το χωριό των Εξαμπέλων βρίσκεται το ανδρικό μοναστήρι της Παναγίας της Βρυσιανής.

Από την Καταβατή ξεκινά ο δρόμος προς το Βαθύ, έναν όμορφο και γαλήνιο οικισμό αγγειοπλαστών, στα δυτικά παράλια του νησιού, που τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται ραγδαία τουριστικά. Οι ελιές και τα περιβόλια βάφουν με τις χρωματικές αντανακλάσεις τους τα νερά του κλειστού προστατευμένου όρμου, που την ώρα του ηλιοβασιλέματος αποκτά μια αύρα σχεδόν μαγική.

Ο Πλατύς Γιαλός αποτελεί την πιο πολυσύχναστη παραλία του νησιού και θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες των Κυκλάδων. Εδώ, ακόμα και σήμερα, ο επισκέπτης μπορεί να βρει τα προϊόντα της σιφνέικης κεραμικής και να γνωρίσει τον τρόπο παραγωγής τους. Βόρεια, στην κορυφή του υψώματος, δεσπόζει το μοναστήρι της Παναγιάς του Βουνού. Ανοιχτά από την είσοδο του όρμου του Πλατύ Γιαλού βρίσκεται το ακατοίκητο νησάκι Κυπριανή ή Κιτριανή, με την ομώνυμη εκκλησούλα της Παναγίας.

Ο Φάρος, στα Ν.Α. της Σίφνου, θεωρείται το ασφαλέστερο λιμάνι της και ήταν έως το 1883 ο επίσημος λιμένας του νησιού. Πρόκειται για ένα ήσυχο ψαροχώρι με γραφικές συνεχόμενες αμμώδεις παραλίες, τη Φασολού, τον Φάρο και το Γλυφό. Την αριστερή πλευρά της εισόδου του κόλπου οριοθετεί η βραχώδης νησίδα της Χρυσοπηγής, αποκομμένη από την στεριά, πάνω στην οποία βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγίας της Χρυσοπηγής, πολιούχου και προστάτιδος της Σίφνου. Εδώ κάθε χρόνο της Αναλήψεως γίνεται μεγάλο πανσιφναϊκό πανηγύρι, που συγκεντρώνει χιλιάδες προσκυνητών.

Το Κάστρο κατοικείται συνεχόμενα από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα, είναι δε χτισμένο πάνω σε αρχαία ακρόπολη. Το «άστυ», όπως το αναφέρει ο Ηρόδοτος, αποτελεί σήμερα ένα πραγματικό υπαίθριο μουσείο. Υπήρξε πρωτεύουσα της Σίφνου κατά την αρχαία, την μεσαιωνική και τη νεότερη περίοδο, έως το 1836, καθώς και έδρα της Αρχιεπισκοπής Σίφνου (1646-1859). Διαβαίνοντας τις παλιές εισόδους-στοές, τις «λόζιες» -τις οποίες άλλοτε ασφάλιζαν πολεμικοί πύργοι-, ο επισκέπτης αισθάνεται συνεπαρμένος από την μεσαιωνική γοητεία του οικισμού, που ξεπηδά σε κάθε του βήμα από αρχιτεκτονικά μέλη, κορμούς αγαλμάτων, λάρνακες, επιτύμβιες στήλες και άλλα αρχαία μαρμάρινα αντικείμενα, που σήμερα κοσμούν τα οικήματα του Κάστρου, μαζί με βενετσιάνικες επιγραφές και οικόσημα, όλα σιωπηλοί μάρτυρες ενός ένδοξου και αλησμόνητου παρελθόντος.

Ο Αρτεμώνας υπήρξε, από το 1914 έως το 1998, έδρα της ομώνυμης Κοινότητας. Βρίσκεται βόρεια της Απολλωνίας και σε απόσταση 1,5 χλμ. από αυτήν, αποτελώντας πραγματικό στολίδι της Σίφνου, με αρχοντικά νεοκλασσικού ρυθμού, κήπους και λουλουδιασμένες αυλές. Ψηλά στην κορυφή του λόφου, από τις παλιές αράδες των ανεμόμυλων, σώζονται πλέον μόνο δύο σε καλή κατάσταση. Από εδώ η θέα της Σίφνου είναι πανοραμική. Σήμερα, αποτελεί ουσιαστικά ένα ενιαίο οικιστικό σύνολο με την Απολλωνία, με την οποία συνδέεται μέσω ενός καλντεριμιού, που σαν ραχοκοκκαλιά διασχίζει τους κεντρικούς οικισμούς του νησιού. Το κομπολόι των οικισμών αυτών ολοκληρώνεται από το Άνω και Κάτω Πετάλι, τα οποία, όπως μαρτυρά και τ’ όνομά τους, έχουν αξεπέραστες υψομετρικές διαφορές.

Τέλος, η Χερρόνησος, που ανήκει στην ευρύτερη περιφέρεια του Αρτεμώνα, είναι ένα μικρό παραδοσιακό ψαροχώρι, με ξανθιά αμμουδιά και γνωστό για τα κεραμικά του. Η άγρια, φυσική ομορφιά του τοπίου αποτελεί πόλο έλξης για όλο και περισσότερους επισκέπτες στην βορειοδυτική αυτή εσχατιά της Σίφνου.

Copyright ©Katerina Marinaki. All Rights Reserverd.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.