Ο Ιάκωβος Γκόγκουα είναι απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής Πατρών. Το ενδιαφέρον και η αγάπη του για τη δουλειά του, αλλά και για την ομορφιά, τον ωθεί στην συνεχή εξέλιξή του. Έχει εκπαιδευθεί δίπλα σε σπουδαίους γιατρούς του είδους και έχει λάβει μέρος σε επιστημονικά μετεκπαιδευτικά προγράμματα στη Ρωσία, στο Ισραήλ, στη Σιγκαπούρη και στη Γεωργία, λαμβάνοντας έτσι την απαραίτητη τεχνογνωσία για την αντιμετώπιση και την καταπολέμηση της γήρανσης. Αν και νέος σε ηλικία, έχει ήδη καταφέρει να πρωτοστατεί στον χώρο και να κεντρίζει το ιατρικό ενδιαφέρον, μετρώντας πάνω από 10.000 περιστατικά στο ιστορικό του. Η συνεχής διάθεσή του για βελτίωση και αυτοανάπτυξη, του έχουν χαρίσει έναν μεγάλο αριθμό πιστοποιητικών παρακολούθησης ιατρικών Συνεδρίων και τίτλων, εντός και εκτός Ελλάδας. Μέσα από την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας παραχώρησε μιλάει κυριολεκτικά για όλα!

Το πρώτο που θα ήθελα να σας ρωτήσω, γιατρέ, είναι αναφορικά με τα παιδικά σας χρόνια. Πού τα περάσατε, ποια ήταν τα όνειρά σας;

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ναύπλιο, έμεναν εκεί οι γονείς μου, όπου εργάζονταν, όμως σε μία δεδομένη στιγμή, εξαιτίας κάποιων θεμάτων, έπρεπε αναγκαστικά να φύγω στο εξωτερικό για δύο-τρία χρόνια. Όταν επέστρεψα είχαμε μετακομίσει από το Ναύπλιο στη Λούτσα, όπου και έμεινα άλλα δύο χρόνια. Στη συνέχεια πέρασα στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στην Ιατρική Σχολή, την οποία τελείωσα και ήρθα πλέον στην Αθήνα.

Από όσα έχω διαβάσει για σας έχω σχηματίσει την εντύπωση ότι είστε μια προσωπικότητα πολυσχιδής, ένας άνθρωπος πολυπράγμων. Πώς αποφασίσaτε ότι θέλετε το επάγγελμά σας τελικά να είναι η ιατρική;

Είχα από μικρός μεγάλο ενδιαφέρον στο κομμάτι της επιστήμης και παράλληλα ένα έντονο ενδιαφέρον για τον τομέα της τέχνης. Οι γονείς μου από μικρό με είχαν πάει να σπουδάσω πιάνο και γενικότερα, όλη μου η ζωή μέχρι σήμερα, είχε άμεση σχέση τόσο με την επιστήμη όσο και με την τέχνη. Θυμάμαι για παράδειγμα τον εαυτό μου στην Α΄ Γυμνασίου, στο μάθημα της Χημείας, όπου ήμουν πάρα πολύ καλός από τότε και επειδή είχα ένα επιπλέον ενδιαφέρον, στα διαλείμματα ρωτούσα την καθηγήτριά μου για διάφορα πράγματα. Εκείνη, για να μου δείξει μια λεπτομέρεια, μου είχε φέρει ένα υλικό, το οποίο όταν ερχόταν σε επαφή με το νερό αντιδρούσε, έβγαζε ατμούς και εγώ ήδη από τότε πειραματίστηκα με αυτό, με ενδιέφερε πάρα πολύ. Παράλληλα, εκφραζόμουν πολύ με το πιάνο και το τραγούδι. Όταν ερχόταν στο σπίτι κάποιοι φίλοι των γονιών μου έπαιζα πιάνο και τραγουδούσα, κατόπιν και δικής τους προτροπής, το κλασσικό που λένε οι γονείς «παίξε μας, παιδί μου, κάτι». ‘Επαιζα, λοιπόν, κάτι και μου άρεσε κιόλας. Υπήρχε ένας τέτοιος «γάμος». Στην πορεία, όταν πέρασα στην Ιατρική Πατρών, ξεκίνησα χορό αν και δεν είχα ασχοληθεί ποτέ μέχρι τότε στη ζωή μου με αυτό. Αντιθέτως, θεωρούσα ότι δεν «το είχα» καθόλου, ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για μένα. Είδα όμως ότι τελικά ήμουν καλός, το είδαν και οι καθηγητές μου. Εξελίχθηκα, λοιπόν, και σε εκείνον τον τομέα και παράλληλα, ενώ σπούδαζα, ασχολιόμουν τόσο με το χορό όσο και με το τραγούδι και από κάτι ερασιτεχνικό, από ένα χόμπυ, έγινε κάτι επαγγελματικό, βιοποριστικό. Όλα αυτά μέχρι την στιγμή που πήρα το πτυχίο μου και ξεκίνησα το ένα κομμάτι της ειδικότητάς μου, την παθολογία και σιγά-σιγά εγκατέλειψα το επαγγελματικό κομμάτι της τέχνης, μεταλαμπαδεύοντας ουσιαστικά την τέχνη αυτή στην επιστήμη που είχα σπουδάσει. Υπάρχει μια «παντρειά» αυτών των δύο, της τέχνης και της επιστήμης, που γενικότερα και απ’ όσο με θυμάμαι πάνε μαζί!

Σας έχει μείνει κάτι πολύ έντονα στο μυαλό από την σύντομη έστω καριέρα σας στον καλλιτεχνικό χώρο;

Θεωρώ ότι οι πιο έντονες στιγμές μου είναι στο stage, γιατί πάντα οι πιο έντονες στιγμές ενός καλλιτέχνη είναι στην σκηνή. Στις πρόβες και στην προετοιμασία σίγουρα υπάρχουν εξίσου έντονες στιγμές, με τους συνεργάτες και τους συναδέλφους, αλλά πάνω στο σανίδι όπως λέμε, αισθάνεσαι το πιο έντονο συναίσθημα, που για μένα σαφώς ήταν στην Eurovision του 2010, με τον Γιώργο Αλκαίο. Tόσο στον ημιτελικό όσο και στον τελικό ο κόσμος που βρισκόταν εκεί ήταν γύρω στις 20.000 και ένιωθες αυτή την ζεστή, αληθινή ενέργεια του κοινού, που είχε έρθει πραγματικά για να σε απολαύσει, γιατί είναι αγνό το συναίσθημα του θεατή στην Εurovision. Έχω βρεθεί και σε άλλες σκηνές και έτσι μπόρεσα να καταλάβω τη διαφορά. Όλο αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι γνωρίζεις πως παράλληλα σε παρακολουθούν εκατομμύρια άνθρωποι και από την τηλεόραση, ενώ ταυτόχρονα διαγωνίζεσαι και κρίνεσαι. Δεν είναι ένα τραγουδάκι και ένας χορός που θα το πεις και σε όποιον αρέσει, άρεσε, σε όποιον όχι, δεν πειράζει, εγώ συνεχίζω και κάνω αυτό που κάνω! Είναι διαγωνισμός, εκπροσωπείς τη χώρα σου, οπότε όλο αυτό μαζί ήταν ένα πολύ δυνατό συναίσθημα, το οποίο παραμένει αξέχαστο. Σε αυτές τις δύο εβδομάδες που ήμαστε εκεί, σε ένα ξενοδοχείο στο Όσλο της Νορβηγίας, με 50 ορόφους, όπου μέναμε μόνο καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, σκηνοθέτες και χορευτές, υπήρχε μια κοινή πορεία, μια κοινή αγάπη, ένα κοινό όνειρο, δηλαδή είχαμε όλοι σχέσεις μεταξύ μας, είτε γνωριζόμαστε είτε όχι. Οπότε, νομίζω, ότι στο κομμάτι της καλλιτεχνικής μου πορείας αυτή είναι η πιο έντονη στιγμή και μετά ακολουθεί η πρώτη μου δισκογραφική κίνηση, που έγινε στην Heaven, με όλα αυτά που ένιωσα όταν άκουσα το κομμάτι σε κάποια καταστήματα ή στο ραδιόφωνο, επειδή μάλιστα το είχα γράψει ο ίδιος ήταν λίγο πιο έντονο συναισθηματικά. Αυτά τα δύο ξεχωρίζω. Ωστόσο, στην πορεία μου ως καλλιτέχνης, υπήρχε μια ασταμάτητη καθημερινότητα, ήταν η δουλειά μου και η ζωή μου όσο σπούδαζα. Τότε αισθανόμουν ότι έχω δύο ζωές, γιατί όσο καλός έπρεπε να είμαι επαγγελματικά -διότι υπήρχε ανταγωνισμός και όφειλες να ξεχωρίσεις αν σε ενδιέφερε-, άλλο τόσο παράλληλα έπρεπε να είσαι καλός και στις σπουδές σου, δεδομένου ότι δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου να εγκαταλείψω την Ιατρική ή να ασχοληθώ αποκλειστικά με τα καλλιτεχνικά, με το τραγούδι και τον χορό. Ήξερα εξ αρχής ότι όσα πράγματα κι αν έκανα, μόλις θα έπαιρνα το πτυχίο μου και θα άρχιζα να ασκώ την Ιατρική θα τελείωνε, τουλάχιστον επαγγελματικά. Ερασιτεχνικά προφανώς μαζευόμαστε στο σπίτι, τραγουδάμε και χορεύουμε, όσο μας το επιτρέπει πια και η καραντίνα.

Γνωρίζουμε και από παλαιότερες συνεντεύξεις μαζί σας ότι λατρεύετε επίσης και τα ταξίδια. Ποιούς προορισμούς ξεχωρίζετε, πού θα θέλατε να ξαναπάτε και πού θα επιλέγατε να μείνετε μόνιμα;

Έχω επισκεφθεί ως τώρα 55 χώρες, μέσα στις οποίες περιλαμβάνονται εξωτικοί προορισμοί, προορισμοί στην Αφρική και την Ευρώπη, χώρες της Ασίας ή της Νότιας Αμερικής. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια από αυτές. Με άλλα λόγια δεν μπορώ να συγκρίνω τις Μπαχἀμες με την Νέα Υόρκη, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Δεν μπορώ να συγκρίνω την Κένυα με την Μπανγκόγκ, είναι εντελώς διαφορετικές. Το αν μία χώρα θα σου προσφέρει πολλές και διαφορετικές εικόνες, σίγουρα βρίσκεται σε συνάρτηση και με το πόσες μέρες θα παραμείνεις. Για παράδειγμα στο Περού, όπου έμεινα 15 μέρες, η αλήθεια είναι ότι αποτελεί ένα από τα ταξίδια που ξεχωρίζω. Πήγα σε μία πόλη που είχε κόσμο και ροή, είχε καθημερινότητα, είδα όμως και αρχαίους πολιτισμούς, πήγα και στον Αμαζόνιο, οπότε συνδύασα και την ζούγκλα, ήταν δηλαδή ένα ολοκληρωμένο 360 πακέτο. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα ή δύο ταξίδια. Σίγουρα, χώρες όπως η Κένυα, η Ινδονησία, η Αργεντινή και το Περού, είναι προορισμοί που τους ξεχωρίζω. Όμως και η Ινδία ήταν ένα σοκαριστικό ταξίδι, ήταν μια εμπειρία από μόνη της. Αν θα έπρεπε να πω ποιο είναι το πιο ξεχωριστό ταξίδι, ίσως θα επέλεγα αυτό στην Ινδία, γιατί πραγματικά οι εικόνες εκεί είναι ασύλληπτες, όχι όμως με την καλή έννοια, είναι εικόνες που σε συγκλονίζουν. Η αντίθεση που υπάρχει είναι κάτι το τρομερό και όπως κι αν το περιγράψω, αν δεν πας εκεί δεν μπορείς να το καταλάβεις. Ωστόσο σίγουρα θα ήθελα να πάω ξανά! Μου αρέσουν γενικά οι εξωτικοί προορισμοί, δηλαδή μου άρεσε στις Μπαχάμες, θα ξαναπήγαινα. Μου άρεσε η Ινδονησία, μου άρεσε η Ζανζιβάρη. Επειδή όμως δεν έχω ταξιδέψει σε πολλά ακόμα μέρη, στα οποία θα ήθελα να πάω, όταν μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να ταξιδέψω και να έχω τόσες πολλές μέρες στην διάθεσή μου, σίγουρα δεν θα πάω σε ένα μέρος που έχω επισκεφθεί ήδη. Θα προτιμούσα να πάω στις Σεϋχέλες π.χ., που δεν έχω πάει, πάρα να ξαναταξιδέψω στις Μαλδίβες, που είναι κάτι παρόμοιο. Τώρα, σχετικά με το να ζήσω κάπου μόνιμα, τι να πω. Μικρός έχω ζήσει στην ξενιτειά για 3 χρόνια και ήταν σε μια κρίσιμη ηλικία, ακόμα όμως και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα αναγκάστηκα να δημιουργήσω εκ νέου φιλίες, είχα δηλαδή άλλες φιλίες στο Δημοτικό, άλλες στο Γυμνάσιο, άλλες στο Λύκειο, άλλες στο Πανεπιστήμιο και άλλες τώρα. Επειδή, λοιπόν, έχω φτιάξει ένα κύκλο και έχω γύρω μου ανθρώπους που τους λατρεύω και εκείνοι με αγαπούν και με σέβονται εξίσου, δεν θα μπορούσα να ζήσω κάπου μόνο και μόνο επειδή μου αρέσει η κοινωνία, η καθημερινότητα ή οι εικόνες που βλέπω. Αν τώρα, ιδανικά, μπορέσω να πω με την ομάδα και τους φίλους μου, «ξέρετε κάτι, πού θα θέλατε να πάμε όλοι μαζί», τότε είναι μια άλλη συζήτηση, κάτι που όμως θεωρώ αρκετά ουτοπικό. Θα μπορούσα, δηλαδή, να μετακομίσω μόνο μαζί με τους ανθρώπους, τους οποίους έχω δίπλα μου, αλλιώς δεν θα μπορούσα να κάνω μια καινούργια αρχή, προς το παρόν τουλάχιστον. Όσο μεγαλώνεις είναι γεγονός ότι αλλάζεις τις απόψεις σου, αλλά στη φάση που είμαι θεωρώ ότι δεν θα μπορούσα να κάνω μια τέτοια αλλαγή.

Και από όλα αυτά που είπαμε μέχρι τώρα καταλήγετε τελικά στην αισθητική ιατρική. 

Το κομμάτι με το οποίο ασχολούμαι ονομάζεται αισθητική ιατρική. Αυτή η ειδικότητα δεν υπάρχει στην Ελλάδα, υπάρχει πιο πολύ ως εξειδίκευση στο εξωτερικό, κάτι το οποίο πάντα μου άρεσε. Εγώ έχω διαλέξει την ειδικότητα της δερματολογίας, είμαι σε αναμονή ακόμα και μέχρι να μπω ασχολούμαι μόνο με αυτό το αισθητικό κομμάτι. Είναι κάτι το οποίο μ’ αρέσει πάρα πολύ, γιατί στην ουσία κάνω τον άλλο να αισθανθεί καλύτερα με τον εαυτό του. Είναι πολύ σημαντικό η δουλειά σου να κάνει τον άνθρωπο να νιώθει καλά και να αγαπά περισσότερο τον εαυτό του. Μάλιστα ήμουν ανάμεσα σε αυτή την ειδικότητα, της δερματολογίας ή σε αυτήν της πλαστικής. Το σκεφτόμουνα και αυτό όπως και την ειδικότητα της ψυχιατρικής. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο τελικά επέλαξα αυτό που κάνω σήμερα.

Aυτός όπου βρισκόμαστε, στην περιοχή του Χίλτον, είναι ο πρώτος χώρος που έχετε δημιουργήσει;

Σωστά, είναι το πρώτο ιατρείο που άνοιξα και είμαι πλέον μόνος μου. Υπάρχει και το καινούργιο ιατρείο, το καινούργιο «παιδί», η GM Clinic στον Άλιμο, που είναι ένας πραγματικός χώρος ευεξίας και oμορφιάς, τον οποίο δημιούργησα με πολύ μεράκι και πολλή αγάπη, ώστε να προσφέρει μια συνολική εμπειρία εικόνας και ευεξίας. Μπαίνοντας στον χώρο βλέπεις είτε το γρασίδι, είτε το απέραντο γαλάζιο, είτε το πιάνο ή θα ακούσεις το βιολί και όλα αυτά σε βάζουν σε ένα κλίμα, όπου συνειδητοποιείς ότι έχεις έρθει εδώ για να αισθανθείς καλύτερα.

Τι θα λέγατε ότι είναι αυτό που σας διαφοροποιεί από τους άλλους συναδέλφους σας, που προσφέρουν παραπλήσιες υπηρεσίες; To συγκριτικό σας πλεονέκτημα ποιο είναι;

Θα σας πω κάτι! Πραγματικά δεν ξέρω γιατί δεν ασχολούμαι με το τι κάνουν οι υπόλοιποι. Αυτό που κάνω εγώ είναι να βλέπω κάτι, να το αντιλαμβάνομαι και να το ενσωματώνω πάνω σε αυτά τα πράγματα τα οποία κάνω, ξέρω και μου αρέσουν. Ίσως να είναι αυτό, δεν ξέρω! Ελπίζω και εύχομαι να το κάνουν όλοι οι συνάδελφοι, διότι είμαστε όλοι γιατροί και από εκεί και πέρα αυτό που θα κάνω δεν θα είναι σε καμία περίπτωση να δω τι κάνει ο άλλος για να το κάνω εγώ καλύτερα. Βλέπω μια κατάσταση με βάση αυτά που έχω διαβάσει, με βαση αυτά που ξέρω, με βάση αυτά στα οποία συνεχώς εκπαιδεύομαι, σε συνδυασμό με την αντίληψή μου και με όσα μου έχει προσφέρει η ζωή μου, το μάτι και η γνώση μου μέχρι τώρα. Τα παντρεύω και απλά προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερος από πριν. Αυτό, δηλαδή, που εφαρμόζω και στους ανθρώπους που έρχονται σε μένα, το να τους βοηθήσω να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους, αυτό προσπαθώ καθημερινά και με εμένα τον ίδιο.

Είμαστε σε μια εποχή που όλοι είναι πολύ πεσμένοι ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά. Τι θα προτείνατε ως εύκολες, αλλά συγχρόνως οικονομικές και αποτελεσματικές λύσεις, ώστε να ανέβει η ψυχολογία; Τι προτείνετε να κάνουν για την εμφάνισή τους οι γυναίκες αλλά και οι άνδρες;

Μπορώ να δώσω κάποιες συμβουλές πολύ βασικές, τέσσερα-πέντε πραγματάκια πολύ γενικά, που μας αφορούν όλους. Όσο πιο πολύ τα τηρήσουμε, τόσο πιο καλό θα μας κάνουν. Αρχικά το να προσπαθούμε να αποφεύγουμε την ακτινοβολία, είτε με το να μην είμαστε άμεσα εκτεθειμένοι στον ήλιο, είτε με το να χρησιμοποιούμε αντιηλιακή προστασία. Επίσης να πίνουμε αρκετό νερό, είναι πάρα πολύ σημαντικό να είμαστε πάντα ενυδατωμένοι. Ένας λόγος που δημιουργούνται ρυτίδες και μαζεύει η επιδερμίδα, είναι επειδή αφυδατώνεται. Σίγουρα όμως και το κάπνισμα επιδρά αρνητικά, ενώ το stress είναι ένας παράγοντας που πραγματικά σε μαραζώνει τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Το έξω με το μέσα ενώνονται άμεσα. Όποιοι προσπαθούν να χαρακτηρίσουν το κομμάτι της προσοχής της εμφάνισης ως κάτι που αφορά στην ματαιοδοξία, κάνουν λάθος. Το έξω με το μέσα μας ενώνεται και σίγουρα -θα το πω αντίθετα- αν δεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και πεις «πω-πω γέρασα», πω-πω είμαι θλιμμένος, έχω ρυτίδες», αυτό που θα νιώσεις εκείνη την ώρα θα σε στεναχωρήσει και θα δημιουργήσει ένα φαύλο κύκλο, ο οποίος θα σε κάνει την επόμενη φορά να δεις τον εαυτό σου ακόμα πιο θλιμμένο, ακόμα πιο πεσμένο και αυτό θα σε στεναχωρήσει ακόμα περισσότερο και είναι ένα πράγμα χωρίς τελειωμό. Ενώ αν κάνεις το αντίθετο, αν κάνεις κάτι για σένα, έστω ένα πήλινγκ, να χρησιμοποιήσεις κάποιες μάσκες, να βάλεις λίγο υαλουρονικό, αυτό θα σου δώσει χαρά. Η χαρά αυτομάτως θα σε κάνει να λάμψεις ακόμη περισσότερο! Είμαστε λαμπεροί όταν είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Έχουμε προγραμματιστεί για να χαιρόμαστε, για να εμπιστευόμαστε τον κόσμο. Δυστυχώς όμως η κοινωνία μας, όπως είναι δομημένη, μας έχει κάνει να εμπιστευόμαστε όλο και λιγότερο τους γύρω μας κι αυτό είναι κάτι που μας στεναχωρεί και μας ρίχνει. Είμαστε προγραμματισμένοι να εμπιστευόμαστε, εκεί ποντάρουν όλοι που σου κάνουν κάποια τρυκ, είμαστε προγραμματισμένοι στο να πιστέψουμε, στο να έχουμε ελπίδα, στο ότι ο διπλανός μας δεν θα μας πει ψέματα, δεν θα μας κοροϊδέψει, δεν θα μας εξαπατήσει και επειδή η πληροφορία και η καθημερινότητα το καταρρίπτει αυτό καθημερινά, μας στενοχωρεί. Μαγκωνόμαστε και όλο αυτό βγαίνει προς τα έξω. Η χαρά και η ευτυχία είναι συναισθήματα που μας κάνουν να λάμπουμε, οπότε όλα αυτά όταν ενώνονται φαίνονται, το μέσα βγαίνει έξω, το έξω ξαναμπαίνει μέσα και ξαναβγαίνει έξω! Είναι ένας κύκλος ασταμάτητος και όταν μπεις σε αυτή τη μηχανή μόνο καλό θα κάνεις, με οποιδήποτε τρόπο. Από το να πάρεις κάποια συστατικά από διάφορα βιντεάκια που έχω κατά καιρούς ανεβάσει και να κάνεις κάποιες μασκούλες στο σπίτι σου ή κάποιες απλές κρεμούλες ή κάποιες θεραπείες στο ιατρείο. Σίγουρα θα πρέπει να σε δει κάποιος γιατρός ή αισθητικός για να σου πει τι είναι κατάλληλο για σένα, διότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Ευχαριστούμε θερμά γιατρέ για την ενδιαφέρουσα συνέντευξη!

Copyright © Katerina Marinaki. All Rights Reserverd.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.