Πλησιάζοντας για την προσγείωσή μας στην Λισαβόνα, εκείνο το μεσημέρι του Οκτωβρίου, είχα την αίσθηση ότι τούτη η πόλη, η αμφιθεατρικά χτισμένη στις πλαγιές επτά λόφων, κυριολεκτικά ακτινοβολούσε φως! Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου, αλλά μια πραγματικότητα, αν σκεφθεί κανείς την τεράστια αντανάκλαση φωτός από τις εκτεταμένες υδάτινες επιφάνειες του ποταμού Τάγου -του μεγαλύτερου ποταμού της Ιβηρικής-, που συναντάται με την απεραντοσύνη του Ατλαντικού, ακριβώς εδώ, στο σημείο όπου η χαμογελαστή Λισαβόνα κατηφορίζει από τους λόφους της για να «βρέξει» τα πόδια της στα άφθονα νερά που την περιτριγυρίζουν!

Ακόμα και τα πανέμορφα κτήριά της, βαμμένα σε αποχρώσεις του κίτρινου, του ροζ και της ώχρας, συντελούν στην φωτεινότητα της πόλης και στην χαρούμενη και ονειροπόλα διάθεση που αποπνέει, με ένα touch μελαγχολίας και νοσταλγίας η αλήθεια είναι! Μια διάθεση που μας κατέκλυσε από την πρώτη κιόλας στιγμή της μακράς περιπλάνησής μας στον χώρο και συγχρόνως τον χρόνο της πρωτεύουσας της Πορτογαλίας. Μιας χώρας που διατηρεί ατόφια την ταυτότητα και τον πολιτισμικό της χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι πέρασε δύσκολες ώρες, μέχρι ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν, φθάνοντας -και εκείνη- στο χείλος της πτώχευσης. Οι Πορτογάλοι όμως, είναι άνθρωποι με πνεύμα ανήσυχο και δημιουργικό -προφανώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αποτελούν τους δεινότερους και διασημότερους εξερευνητές στην παγκόσμια ιστορία- και πάντοτε καταφέρνουν να «γυρίζουν» το παιχνίδι, με τον ίδιο τρόπο που έχουν επιτύχει να προκαλέσουν το ενδιαφέρον στρατιών ταξιδιωτών από κάθε γωνιά του πλανήτη, οι οποίοι φθάνουν εδώ για να εξερευνήσουν -εκείνοι πια- τον έως πρόσφατα ανεξερεύνητο παράδεισο του δυτικότερου άκρου της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Η Λισαβόνα, η πόλη των θαλασσοπόρων όπως χαρακτηρίζεται, αν και δεν είναι μεγαλούπολη με την κλασσική έννοια του όρου και στον κυρίως αστικό ιστό της κατοικούν περίπου 550.000 άνθρωποι, απαιτεί για την εξερεύνησή της χρόνο, αλλά και διάθεση για περπάτημα, μιας και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσει κανείς τα ανηφορικά δρομάκια και τις γραφικές γειτονιές της, που σκαρφαλώνουν στους 7 λόφους της. Κορυφαίες μεταξύ αυτών οι Alfama και Mouraria, όπου αντιλαλούν οι μελαγχολικές νότες των fados, αλλά και το Bairro Alto, η ολοζώντανη καρδιά της πορτογαλικής πρωτεύουσας, τόσο κατά τη διάρκεια της μέρας όσο και της νύχτας, μιας και εδώ συνωστίζονται κάθε είδους καταστήματα, αλλά και χώροι εστίασης ή διασκέδασης, που ξεκινούν από τις παραδοσιακές ταβέρνες, τις tascas, για να φθάσουν ως τα fast food, που προσφέρουν αποκλειστικά και μόνο κάθε είδους και μορφής δημητριακά και από τα σύγχρονα μπαράκια έως τα πιο διάσημα στέκια για fados -αυτής της μελαγχολικής μουσικής που εκφράζει με τον πιο πειστικό τρόπο την έννοια της επίσης πορτογαλικής λέξης saudade, μία λέξης που ουσιαστικά δεν μεταφράζεται και συμπυκνώνει το μείγμα νοσταλγίας, λύπης, πόνου, ευτυχίας και αγάπης-, όπως το ιστορικό «Café Luso» από το 1927. Εναλλακτικά, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για την βόλτα σας το σήμα κατατεθέν της πόλης, το χαρακτηριστικό κίτρινο τραμ, του οποίου οι ράγες ξετυλίγονται στις ανηφοριές της Λισαβόνας.

Οι 20 αιώνες της ιστορίας της έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην πόλη, η οποία χαρακτηρίζεται τόσο από τα γοτθικής και μπαρόκ αρχιτεκτονικής κτήριά της, όσο και από μεταμοντέρνες κατασκευές, καθώς και από μεγάλες λεωφόρους όπως οι Avenida Almirante Reis (του Ναυστάθμου), Avenida da Republica (της Δημοκρατίας) και Avenida da Liberdade (της Ανεξαρτησίας), κατά μήκος της οποίας θα βρείτε καταστήματα με γνωστές φίρμες και χαρακτηριστικά κτίσματα πορτογαλικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα. Βρισκόμαστε στην καρδιά της πόλης, στην Baixa, η οποία ισοπεδώθηκε, όπως και ένα μεγάλο μέρος της μεσαιωνικής πόλης, από τον καταστροφικό σεισμό του 1755. Εδώ θα έχετε την ευκαιρία να θαυμάσετε και το Elevador de Santa Justa, έναν σιδερένιο ανελκυστήρα, που αποτελεί τοπόσημο της πόλης και κατασκευάσθηκε γύρω στο 1900, στα πρότυπα της γοτθικής αναγέννησης, προκειμένου να συνδέσει την Baixa με το Bairro Alto. Να σημειώσουμε ότι η Κάτω Πόλη της Λισαβόνας, η  Pombaline (Πορτογαλικά: Baixa Pombalina) καλύπτει περίπου 235.620τ.μ., αποτελούμενη από το πλέγμα των δρόμων βόρεια της πλατείας Εμπορίου (Praça do Comércio), περίπου μεταξύ του Ρολογιού Cais do Sodré και της περιοχής Alfama, κάτω από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου και εκτείνεται προς τα βόρεια έως τις πλατείες Rossio και Figueira και την Λεωφόρο Ανεξαρτησίας (Avenida da Liberdade).

Πολύ κοντά εδώ η περιοχή Chiado, στην οποία ασυζητητί θα πρέπει  να επισκεφθείτε το υπεραιωνόβιο «Café A Brasileira» (από το 1905), όπου θα πιείτε τον πορτογαλικό espresso σας (bica στα πορτογαλικά) μαζί με τον πιο τακτικό θαμώνα του και μεγαλύτερο Πορτογάλο ποιητή του 20ού αιώνα, τον Fernando Pessoa (1888 – 1935). Ναι, ναι o Πεσόα είναι ακόμα εδώ, με την μορφή μπρούτζινου αγάλματος, που κυριαρχεί  στον υπαίθριο χώρο μπροστά στο Café, περιμένοντας καθημερινά τους επισκέπτες της πόλης να καθίσουν στην άδεια δίπλα του μπρούτζινη καρέκλα και να φωτογραφηθούν μαζί του!

Ανατολικά της Βaixa, στην κορυφή ενός εκ των λόφων της Λισαβόνας, το Κάστρο του Aγίου Γεωργίου (Castelo de São Jorge), με την απίστευτη, 360^ο πανοραμική θέα όλης της πόλης, του Τάγου και του απέραντου ωκεανού. Χτίστηκε από τον βασιλιά Αλφόνσο, όταν οι χριστιανοί κατάφεραν να διώξουν τους Μαυριτανούς από την περιοχή και υπάρχουν μαρτυρίες για την κατοίκησή του από τον 8^ο π.Χ. αιώνα. Οι πρώτες οχυρώσεις του χρονολογούνται από τον 1ο αιώνα π.Χ., ενώ ο λόφος, στον οποίο βρίσκεται το Κάστρο έχει διαδραματίσει διαχρονικά σημαντικό ρόλο στην ιστορία της πόλης, ως  οχυρό που κατέλαβαν διαδοχικά οι Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι, οι Ρωμαίοι και οι Μαυριτανοί, πριν την κατάκτηση από τους Πορτογάλους, το 1147 Siege of Lisbon . Από τον 12ο αιώνα, το Κάστρο έχει χρησιμοποιηθεί ως βασιλικό ανάκτορο, στρατόπεδο, έδρα του Εθνικού Αρχείου Torre do Tombo, ενώ σήμερα αποτελεί εθνικό μνημείο και Μουσείο. Λίγο χαμηλότερα στην πλαγιά, στην καρδιά της πιο παλαιάς συνοικίας, της Alfama, βρίσκεται ο Καθεδρικός ναός της πόλης, η Santa Maria Maior de Lisboa, η παλαιότερη εκκλησία της πορτογαλικής πρωτεύουσας, χτισμένη το 1147. Από τότε και μέχρι σήμερα πολλές φορές υπέστη μεγάλες ζημιές από σεισμούς και επανειλημμένα αναστυλώθηκε, γι’ αυτό και φέρει στοιχεία από διαφορετικές αρχιτεκτονικές τάσεις και ρυθμούς. Το 1910 ανακηρύχθηκε εθνικό μνημείο της Πορτογαλίας.

Περπατήστε ως την Πλατεία του Εμπορίου (Praça do Comércio), ξεκουραστείτε σε ένα από τα café ή τα εστιατόριά της και μετά ανεβείτε στην εντυπωσιακή Αψίδα της Rua Augusta (Arco da Rua Augusta), απ’ όπου για τρίτη φορά, μετά τον Ανελκυστήρα και το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου, θα έχετε την ευκαιρία να συγκλονιστείτε από την πραγματικά μοναδική θέα του Τάγου και της πόλης, που απλώνεται στα πόδια σας σαν πίνακας ζωγραφισμένος με το κεραμιδί από τις στέγες της και τα απαλά χρώματα από τα εξωτερικά κελύφη των κτηρίων. Η μέρα έχει αρχίσει να γέρνει προς τη δύση της και επιλογή-μονόδρομος που θα πρέπει να ακολουθήσετε είναι η βόλτα στην τεράστια πλατεία Terreiro do Paço, στις όχθες του Τάγου, οι οποίες είναι διαμορφωμένες για βόλτα σε μία απόσταση χιλιομέτρων. Στο συγκεκριμένο σημείο, στην σκιά της Αψίδας Rua Augusta και μέχρι το ύψος του Ρολογιού του Cais do Sodré, επικρατεί πραγματικά το αδιαχώρητο από ντόπιους και επισκέπτες της πόλης, που καταφθάνουν εδώ από παντού προκειμένου να θαυμάσουν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό, μια εμπειρία που ήταν και για μας πρωτόγνωρη και αξέχαστη! Όπως αξέχαστα θα μας μείνουν τα εντυπωσιακά γλυπτά από άμμο, κατασκευασμένα από καλλιτέχνες του δρόμου, οι οποίοι  επίσης κατακλύζουν την περιοχή, παίζοντας μουσική και εκθέτοντας τα εφήμερα ή μη έργα τους, κάτω από τις υπέροχες πορτοκαλόχρυσες αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος!

Οπωσδήποτε δεν θα πρέπει να φύγετε από την πόλη χωρίς να δείτε τον περίφημο Πύργο του Μπελέμ και το εμβληματικό Μνημείο των Ανακαλύψεων (Padrão dos Descobrimentos), στην δυτική πλευρά της πόλης. Ο Torre de Belém, Μνημείο Πολιτιστικής Kληρονομιάς της UNESCO, στέκεται εδώ ήδη από το 1520, προστατεύοντας την είσοδο του λιμανιού και επιτηρώντας τον Τάγο από τα 35 μέτρα του ύψους του. Εδώ κοντά βρίσκεται και το Centro Cultural de Belém, το μεγαλύτερο πολιτιστικό κέντρο της πόλης, με συνολική έκταση περίπου 140 στρεμμάτων, όπου μεταξύ άλλων φιλοξενείται το Mουσείο Design, ένα από τα πολλά και ξεχωριστά της πόλης, όπως το Museu Nacional dos Coches (Εθνικό Μουσείο Βασιλικών Αμαξών, με την μεγαλύτερη στον κόσμο σχετική συλλογή), το Μουσείο Φαρμάκων, αλλά και το Museu dos Azulejos, το Μουσείο των γνωστών σμαλτωμένων  κεραμικών πλακιδίων, που αποτελούν χαρακτηριστικό γνώρισμα της πορτογαλικής αρχιτεκτονικής, καθώς ντύνουν τις προσόψεις πολλών κτηρίων.

Σημαντική, τουλάχιστον για εμένα, ήταν η επίσκεψη στην τεράστια σκεπαστή αγορά Mercado da Ribeira, η οποία είναι επίσης γνωστή ως Time Out Market και αποτελεί ένα από τα πιο ζωντανά σημεία της Λισαβόνας, όπου μπορείς να γνωρίσεις και να γευθείς όλα τα προϊόντα και τις βασισμένες σ’ αυτά συνταγές της τοπικής κουζίνα (culinaria portuguesa). Η κουζίνα της Πορτογαλίας προφανώς διατηρεί το μεσογειακό χρώμα της, αξιοποιώντας παράλληλα το πλήθος των μπαχαρικών, που κατέφθαναν στην έδρα της πάλαι ποτέ κραταιάς αυτοκρατορίας από τις αποικίες της στις Ινδίες, στην Περσία και αλλού. Μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τουλάχιστον μία από τις 365 συνταγές, που οι Πορτογάλοι διατείνονται ότι χρησιμοποιούν για να μαγειρέψουν τον «εθνικό» τους μπακαλιάρο (bacalhau), με δεδομένη την αγάπη τους για ψάρια και θαλασσινά γενικότερα και με μεγάλη αδυναμία στα ψάρια σε κονσέρβα, πάνω στην οποία στηρίζεται μια ολόκληρη βιομηχανία! Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εστιατόριο «Can the Can», του οποίου τα πιάτα αξιοποιούν αποκλειστικά σχεδόν ψαρικά από κονσέρβα! Από γλυκά, το πλέον διάσημο και κατά χιλιάδες καταναλισκόμενο καθημερινά, είναι οι ταρτούλες pasteis de nata, φτιαγμένες από φύλλο σφολιάτας με πλούσια κρέμα, στην οποία πρωταγωνιστούν τα αυγά, το γάλα και η κανέλα.

Για τους λάτρεις του κρασιού και όχι οποιουδήποτε, αλλά του γλυκού και δυνατού Port, η επίσκεψη στην κατ’ αποκλειστικότητα περιοχή παραγωγής του, δηλαδή στην ομώνυμη πόλη του Porto και στην κοιλάδα του ποταμού Douro, θεωρείται επιβεβλημένη. Η περιοχή που διασχίζει ο ποταμός προτού χυθεί στον Ατλαντικό, μήκους περίπου 200 χλμ, είναι εντυπωσιακής φυσικής ομορφιάς και φιλοξενεί πανέμορφες μικρές πόλεις, όπως η Amarante, η οποία αποτελεί από το 2017 μέρος του Δικτύου Δημιουργικών Πόλεων της UNESCO, στην κατηγορία Πόλη της Μουσικής. Στην, επίσης, μικρή πόλη Régua και στο εκεί αξιολογότατο Museu do Douro μπορείς να μάθεις οτιδήποτε αφορά στο θαυμάσιο αυτό τοπικό κρασί, που έχει πλέον κατακτήσει τον κόσμο, ενώ στην περιοχή, εκτός από τα πολυτελή ξενοδοχεία και εστιατόρια, βρίθουν και οι Quintas, ένας τύπος αγροτουριστικής επιχείρησης, που συνδυάζει αμπελώνες, οινοποιείο, ξενώνα και πολύ συχνά εστιατόριο, σε ένα αρμονικό και αξεδιάλυτο σύνολο, που προσφέρει μοναδικές εμπειρίες. Στην «Quinta da Pacheca» είδαμε -και εντυπωσιαστήκαμε- τα δωμάτια του ξενώνα να φιλοξενούνται μέσα σε τεράστια κρασοβάρελα, των οποίων οι ένοικοι από τα ολοστρόγγυλα κρεβάτια τους ατενίζουν τους καταπράσινους αμπελώνες της περιοχής! Μαγεία!

Μαγευτική, όμως, ήταν και η γνωριμία μας με την πόλη του Porto (η εκδοχή του ονόματος Οπόρτο χρησιμοποιείται κυρίως από τους Βρετανούς), που αποτελεί την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Πορτογαλίας, μετά την Λισαβόνα. Μια πόλη πανέμορφη, απλωμένη νωχελικά κατά μήκος των εκβολών του ποταμού Douro, στα βόρεια της χώρας, και ένα από τα παλαιότερα Ευρωπαϊκά κέντρα, που ήδη από το 1996 έχει ενταχθεί στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Σήμα κατατεθέν της πόλης τα χαρακτηριστικά barcos rabelos, που διασχίζουν τον ποταμό γεμάτα κόσμο, ενώ παλιά η αποστολή τους ήταν η μεταφορά του κρασιού porto «Vinho do Porto», από την κοιλάδα του Douro, όπου παραγόταν, ως εδώ. Το όνομα rabelo, που σημαίνει «μικρή ουρά», τους δόθηκε λόγω της μεγάλης προβολής ξύλου από το πίσω μέρος του σκάφους, το οποίο χρησιμοποιείται για να το κατευθύνει.

Όμορφα, παλιά χρωματιστά σπίτια στολίζουν με την παρουσία τους τις όχθες του ποταμού, εδώ που χτυπάει η καρδιά του Porto, στην ευρύτερη περιοχή του λιμανιού και της γέφυρας Dom Luis Ι, του συνδετικού κρίκου ανάμεσα στην πόλη και την εύφορη κοιλάδα του προαστίου της Vila Nove de Gaia. Περιδιαβήκαμε τις περιοχές Ribeira, αλλά και Gaia και ξοδέψαμε ώρες πολλές φωτογραφίζοντας και θαυμάζοντας τις εντυπωσιακές ιστορικές αναπαραστάσεις, φτιαγμένες από 20.000 αzulejos, που κοσμούν τους τοίχους του πανέμορφου σιδηροδρομικού σταθμού Sao Bento, ο οποίος εγκαινιάστηκε το 1916, στην θέση προϋπάρχοντος μοναστηριού. Πολλές όμως ήταν και οι ώρες που χρειαστήκαμε για να «χορτάσουμε» την παραμυθένια ατμόσφαιρα του «Lello», του ωραιότερου βιβλιοπωλείου της Ευρώπης, αυτού που με την νεογοτθική και art deco αισθητική του ενέπνευσε την συγγραφέα J. K. Rowling, στην δημιουργία του βιβλιοπωλείου απ’ όπου ψωνίζει ο Χάρι Πότερ. Δεδομένων όλων αυτών, η αναμονή για την είσοδο, όσο κι αν τραβήξει σίγουρα αξίζει!

Η εμπειρία όμως που πραγματικά μας έμεινε αξέχαστη -και σίγουρα δεν την χορταίνεις με τίποτα- είναι η κουζίνα του βραβευμένου με δύο αστέρια Michelin Πορτογάλου chef Jose Avillez, την οποία δοκιμάσαμε τόσο στο «Mini Bar» του -ένας  πραγματικά άψογα σκηνοθετημένος χορός εξαίσιων γεύσεων, που πάντα κρύβουν το στοιχείο της έκπληξης, καθώς τίποτα δεν είναι αυτό που δείχνει ή αν προτιμάτε δεν δείχνει αυτό που είναι-, καθώς και στο πιο χαλαρό και φιλικό  «Cantinho Do Avillez». Να σημειώσουμε ότι ο διακεκριμένος Πορτογάλος chef Jose Avillez, εκτός από τα δύο αστέρια Michelin διαθέτει και πάμπολλα μοναδικά εστιατόρια σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά και στο Dubai.

Η γνωριμία του Porto ολοκληρώθηκε με την επίσκεψη στο ιστορικό οινοποιείο «Taylor’s» για μία πλήρη οινογευσιγνωσία όλων των ειδών του porto, αλλά και με την δοκιμή, στην Cervejaria (μπυραρία) «Brasão Aliados», του διασημότερου πορτογαλικού σάντουιτς, του francesinha -μία εκδοχή του croque madame θα μπορούσαμε να πούμε-, το οποίο ανάμεσα σε δύο φέτες ψωμιού τοστ φιλοξενεί ζαμπόν, καπνιστό χοιρινό λουκάνικο και μοσχαρίσια μπριζόλα. Όλα αυτά πασπαλίζονται με μπόλικο τριμμένο τυράκι, που λειώνει με ένα πέρασμα από τον φούρνο και στη συνέχεια σερβίρεται με μία μυστικής συνταγής ζεστή σάλτσα, που το μόνο βέβαιο είναι ότι περιέχει μπύρα και ντομάτα. Επιστέγασμα του επικού αυτού πιάτου ένα τηγανητό αυγό μάτι και φυσικά το σύνολο συνοδεύεται με μπόλικες τηγανητές πατατούλες!

Η βόλτα μας στην υπέροχη Πορτογαλία ολοκληρώνεται με την πιο συλλεκτική -για έναν φανατικό ταξιδιώτη, όπως εγώ- εμπειρία, αυτήν της επίσκεψης στο δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης και στο ανεμοδαρμένο ακρωτήριο Cabo da Roca, με τον ομώνυμο φάρο του να υψώνεται 165 μέτρα πάνω από την επιφάνεια του Ατλαντικού.

Όσο για την πιο παραμυθένια εμπειρία μιας συνολικά παραμυθένιας χώρας, αυτήν μας την προσέφερε η επίσκεψη στο Παλάτι και Πάρκο da Pena, με τους υπέροχους κήπους του με λίμνες, πηγάδια, ζώα και δάση φυτών από ολόκληρο τον πλανήτη, μέσα από τα οποία ξεπροβάλλει το πολύχρωμο ανάκτορο, με την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική ρομαντικού στυλ, του 19ου αιώνα, δώρο του ερωτευμένου Φερδινάνδου του Β΄ προς την σύζυγό του, εν έτει 1869.

Αν φτάσετε ως εδώ μην παραλείψετε να επισκεφθείτε και την γειτονική Sintra, την θερινή κατοικία των βασιλέων, με την πλούσια ιστορική και πολιτιστική κληρονομιά της, το παραδοσιακό ψαροχώρι Cascais, αλλά και το Estoril, ένα από τα πιο σημαντικά τουριστικά θέρετρα παγκοσμίως, όπου φιλοξενείται και ένα από τα μεγαλύτερα casino της Ευρώπης.

Το Εθνικό Παλάτι (Palacio Nacional) στην Sintra, αποτελεί το καλύτερα διατηρημένο μεσαιωνικό βασιλικό παλάτι στην Πορτογαλία και υπήρξε ένα από τα αγαπημένα της πορτογαλικής αριστοκρατίας. Το μινιμαλιστικό γοτθικό εξωτερικό του Παλατιού κρύβει ένα διακοσμητικό θαύμα στο εσωτερικό του. Η μακρά ιστορία του συνδέεται με την πορτογαλική άρχουσα τάξη, που το κατοίκησε από τις αρχές του 15ου έως τα τέλη του 19ου αιώνα, καθιστώντας το έτσι το πιο ζωντανό στην Πορτογαλία βασιλικό παλάτι. Επειδή βρίσκεται ακριβώς στην καρδιά της Sintra, συνήθως αναφέρεται ως Palacio da Vila, το Παλάτι της Πόλης. Το πιο αξιοσημείωτο εξωτερικό χαρακτηριστικό του είναι οι δύο τεράστιες καμινάδες (διακρίνονται στην φωτογραφία), που προεξέχουν από τις κουζίνες του Παλατιού και έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν της Sintra.

Το Cascais είναι μια μικρή παραδοσιακή και γοητευτική πορτογαλική πόλη, της οποίας η οικονομία στηρίζεται στην αλιεία, ενώ σήμερα συνιστά έναν κορυφαίο τουριστικό προορισμό των ακτών της Λισαβόνας. Ιστορικά, το Cascais υπήρξε το καλοκαιρινό θέρετρο της πορτογαλικής αριστοκρατίας, ενώ σήμερα η ταυτότητά του αποτελεί ένα κομψό μείγμα της διακοσμητικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα και σύγχρονων τουριστικών υποδομών.

Το Estoril, επίσης στην πορτογαλική Ριβιέρα, φημίζεται ως παγκόσμιος προορισμός πολυτελείας για διασκέδαση, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα από τα πιο ακριβά μέρη για να ζήσει κανείς στην Πορτογαλία και την Ιβηρική Χερσόνησο γενικότερα. Φιλοξενεί μια πολυάριθμη ξένη κοινότητα, πολλά πολυτελή εστιατόρια και ξενοδοχεία, αλλά και χώρους διασκέδασης και ψυχαγωγίας και φυσικά το Casino Estoril. Το Estoril φιλοξενεί επίσης προβεβλημένες διοργανώσεις, όπως το Estoril Open και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λισαβόνας και του Estoril.

Για το ταξίδι στην Πορτογαλία ευχαριστούμε θερμά τον Οργανισμό Visit Portugal, την TAP Air Portugal -η Gold Star Aviation εκπροσωπεί τον εθνικό αερομεταφορέα της Πορτογαλίας στην Ελλάδα από το 1999-, καθώς και την Πρεσβεία της Πορτογαλίας στην Ελλάδα.

Copyright ©Katerina Marinaki. All Rights Reserverd. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.