Σήμερα, θα ανακαλύψετε το «L’Ancienne Douane» , όπως όταν άνοιξε ξανά τις πύλες του το 2001, μετά από ένα χρόνο εργασιών αναστήλωσης, βρίσκοντας την ζεστή ατμόσφαιρα και την φιλικότητα που το χαρακτηρίζει.

Το φορτωμένο με ιστορικές μνήμες κτήριο είναι εξίσου εντυπωσιακό και την νύχτα. Τους καλοκαιρινούς μήνες, το γεύμα ή το δείπνο στην υπέροχη βεράντα του εστιατορίου, δίπλα στον ποταμό Ιλ, αποτελεί μία πραγματικά αλησμόνητη εμπειρία.

Το εστιατόριο «L’Ancienne Douane» προσφέρει μια κουζίνα γεμάτη απολαύσεις και συναισθήματα, πλαισιωμένη από ένα ιστορικό, μοναδικό και εξαιρετικό περιβάλλον, που δίνει υπόσταση στην γενναιόδωρη και παραδοσιακή αλσατική γαστρονομία.

Στους χώρους του εστιατορίου συναντούμε, μεταξύ άλλων, ιδιωτικές αίθουσες εκδηλώσεων δυναμικότητος έως και 600 ατόμων, αυθεντική αλσατική κάβα και ακόμα Winstub (παραδοσιακό αλσατικό wine bar και εστιατόριο), Bar και Λέσχη.

Το Winstub του «L’Ancienne Douane» είναι ένας χώρος όπου το παραδοσιακό ύφος της Αλσατίας…

…καταφέρνει με επιτυχία να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μιας σύγχρονων απαιτήσεων πελατείας.

Εξαιρετικής ομορφιάς είναι και τα ταβάνια των πολλών και διαφορετικών χώρων του εστιατορίου…

…με καθένα εξ αυτών να αποτελεί ένα ξεχωριστό και μοναδικό έργο τέχνης!

Ο chef Frédéric Kurtz, που βρίσκεται στο πηδάλιο της κουζίνας του «L’ Ancienne Douane» πάνω από 5 χρόνια, διαθέτει πολυετή πείρα σε υψηλού επιπέδου χώρους εστίασης, όπως το Ίδρυμα του Alain Ducasse στο Λονδίνο και επικεντρώνει το menu του εστιατορίου στην τοπική κουζίνα της περιοχής, σε συνεργασία με ντόπιους παραγωγούς, προκειμένου να αποδοθεί ο απαιτούμενος «σεβασμός» στις γεύσεις της Αλσατίας.

Βretzel «μινιατούρες» για τσιμπολόγημα στο ξεκίνημα του δείπνου. Τα brezel, με το ιδιαίτερο και χαρακτηριστικότατο σχήμα τους, αποτελούν για τους Γερμανούς -και βεβαίως τους Αλσατούς- ό,τι το σουσαμένιο κουλούρι Θεσσαλονίκης για τους Έλληνες. Κυκλοφορούν σε ποικίλες εκδοχές, αλμυρές ή γλυκές.

Σαλάτα με τραγανά τεμάχια μοσχαροκεφαλής παναρισμένα με ginger.

Mία από τις πιο γνωστές σπεσιαλιτέ της Αλσατίας και της ευρύτερης περιοχής των γαλλο-γερμανικών συνόρων είναι το flammkuchen ή tarte flambée στα Γαλλικά. Αποτελείται ουσιαστικά από μία βάση ζύμης ψωμιού, που έχει ανοιχθεί σε πολύ λεπτό φύλλο και σε σχήμα ορθογώνιο ή ωοειδές, η οποία καλύπτεται με λευκό τυρί ή crème fraîche, λεπτοκομμένες φετούλες κρεμμυδιών και lardons, δηλαδή λεπτές λωριδίτσες μπέικον.

Mοσχάρι cordon bleu με spätzle, ένα παραδοσιακό γερμανικό ζυμαρικό, που αρχικά βράζεται σε νερό ή ζωμό και στη συνέχεια τηγανίζεται σε βούτυρο. Αν τώρα αναρωτιέστε τι ακριβώς κάνει μια «μπλε κορδέλα» -γιατί αυτό σημαίνει κατά λέξη cordon bleu- μέσα σε ένα παραδοσιακό πιάτο της Αλσατίας, σπεύδω να σας καθησυχάσω λέγοντάς σας ότι ο όρος αυτός χρησιμοποιείται γενικότερα για να υποδηλώσει την υψηλή ποιότητα μαγειρικής, με την όλη ιστορία να έχει τις ρίζες της στον 16ο αιώνα, τότε που ο βασιλιάς Ερρίκος ο Γ΄ της Γαλλίας ίδρυσε μια τάξη ιπποτών, οι οποίοι φορούσαν στο λαιμό τους σταυρό, περασμένο σε μια μπλε κορδέλα. Οι ιππότες απολάμβαναν συχνά τα εξαιρετικά πιάτα, που ετοίμαζαν οι κορυφαίοι chef της εποχής και έτσι η μπλε κορδέλα ταυτίστηκε με την κορυφαίας ποιότητας μαγειρική.

Quenelles de foie ή σε ελεύθερη μετάφραση «κεφτεδάκια» συκωτιού, με πατατούλες τηγανητές. Στην πραγματικότητα quenelle (κενέλ) ονομάζεται κάθε παρασκεύασμα από ψιλοκομμένο μαλακό μείγμα κρέατος ή ψαριού, με τον όρο αυτό να αναφέρεται κυρίως στο οβάλ σχήμα του μείγματος, το οποίο επιτυγχάνεται με την χρήση δύο κουταλιών, με τα οποία μορφοποιείται το έδεσμα.

Kougelhopf σε εκδοχή «baba au rhum», περιχυμένο με ρούμι St. James, από την Μαρτινίκα. Όσο για το kougelhopf είναι ένα κέικ, συχνά με σταφίδες, εξαιρετικά δημοφιλές σε όλη την Κεντρική Ευρώπη, που απαντάται με πολλές παραλλαγές ως προς την συνταγή, το μέγεθος και την ονομασία του.