Πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 11 Μαΐου, στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα και με πυκνό ακροατήριο, η απόλυτα επιτυχής παρουσίαση των ποιητικών συλλογών της Ελένης Αρτεμίου- Φωτιάδου «Φώτα στη διαπασών» και «Η αφηρημένη τέχνη του Έψιλον», που κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις «Μανδραγόρας». Η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου είναι καταξιωμένη και πολυπράγμων ποιήτρια και λογοτέχνιδα, Επιθεωρήτρια Δημοτικής Εκπαίδευσης με καταγωγή από την Αμμόχωστο, αλλά και Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής και Μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής του εξαιρετικά επιτυχημένου θεσμού του Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Λάρνακας. Εκτός όλων των προαναφερομένων, η Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου έχει κάνει Μεταπτυχιακές Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, στον κλάδο της Εκπαιδευτικής Διοίκησης και εκτός από την ποίηση ασχολείται επίσης με την παιδική λογοτεχνία, καθώς και με το ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό σενάριο. Το λογοτεχνικό της έργο έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις, ενώ παράλληλα είναι και συνεργάτης της International Art Academy.

Η ίδια, σε συνέντευξη που μας έχει παραχωρήσει, τονίζει μεταξύ άλλων: «Για μένα η ποίηση είναι ένας ιδιαίτερος τρόπος να αντικρίζω τον κόσμο. Θα έλεγα ότι ζω ποιητικά, με την έννοια ότι παρατηρώ τον άνθρωπο και τον κόσμο στις λεπτομέρειές τους και προσπαθώ να αποτυπώσω με τις λέξεις μου αυτό που αφουγκράζομαι, αυτό που αντιλαμβάνομαι με ευαισθησία και ενσυναίσθηση. Διαβάζω καθημερινά ποίηση, γράφω πολύ λιγότερη, ασφαλώς. Και πολλές ασκήσεις επί χάρτου, όπως τις ονομάζω. Κάθε ποίημα είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ο οποίος βρίσκει μέσα από τις λέξεις και τις σιωπές τον δρόμο για την εξωτερίκευσή του».

Για τα βιβλία μίλησαν η Τζίνα Καλογήρου, Καθηγήτρια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας και της Διδακτικής της, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και η Μαίρη Δημάκη-Ζώρα, Επίκουρη Καθηγήτρια Νεοελληνικής Δραματουργίας, επίσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ακολουθεί το κυρίως μέρος της αντιφώνησης της Ελένης Αρτεμίου-Φωτιάδου, που ολοκληρώνεται με ένα ανέκδοτο ποίημά της, ενδεικτικό των όσων την χαρακτηρίζουν Σήμερα.

Φίλες και φίλοι,

Να μας κρατάει η ποίηση τον εσωτερικό μας φωτισμό στη διαπασών. Κι όλα τα έψιλον της ευπρέπειας του λόγου, της επιείκειας των λέξεων. Να αντικρίζουμε την αθέατη όψη του κόσμου μέσα από τον ποιητικό ουρανό. Σε μια εποχή που η τεχνητή νοημοσύνη επαίρεται πως μπορεί να αντικαταστήσει αποτελεσματικότερα τον άνθρωπο σε σημαντικές πτυχές του βίου και της εξέλιξής του, η ποίηση σεμνά καταθέτει έναν ιδεαλισμό, που μπορεί να συντηρεί και να αποδεικνύει την ακατάλυτη αξία του ανθρώπινου ψυχισμού, την αξία του ανθρώπου γενικότερα, όταν υψώνεται στον ουρανό της πιο καθάριας ύπαρξής του. Δύναμη, ερμηνεία του τρέχοντος και αναζήτηση του υπέροχου οξυγονώνουν πάντα την ποιητική πολιτεία, σε ένα στερέωμα που ο άνθρωπος παραμένει πάντα η κορυφαία αξία. Είναι επίμονη και επίπονη η διαδρομή που επιτάσσει η ποίηση. Το ωραιότερο πως δεν έχει τελικό προορισμό. Μόνο αποστάσεις. Διανύουμε χιλιόμετρα μέσα μας, κάποτε κάθιδροι, άλλοτε από μια ξηρασία πρωτόγνωρη στον ουρανίσκο. Η αφηρημένη τέχνη του ΄Εψιλον ήταν και είναι για μένα μια πολύ συγκεκριμένη πτυχή της σκέψης μου. Θηλυκά ουσιαστικά που θα μπορούσαν να είναι επίθετα για τη ζωή, ενίοτε κοσμητικά. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή για την ποίηση από το να ξυπνάει μια μνήμη, ένα όνειρο, μια ελπίδα, ακόμα και ένα τραύμα, αν έτσι επιταχύνει μια επούλωση. Περπατώ μέσα στις λέξεις και τους χτύπους της καρδιάς μου σαν οδοιπόρος σχεδόν τυφλός, σχεδόν ονειροπόλος. Ψηλαφώ τους ουρανούς που μου χαρίζονται, σχηματοποιώ στη σκέψη, ελευθερώνω στον λόγο. Η Αθήνα, η Ελλάδα, η ρίζα, ο κοινός παλμός με υποδέχονται πάντα σαν ένα κλαδάκι από το μεγάλο, το τεράστιο δέντρο του εθνικού κορμού. Κι αυτό δεν είναι απλώς συγκινητικό. Είναι παρήγορο, είναι ιαματικό. Γιατί κουβαλούμε μέσα μας πληγές και αιματοχυσίες από πολέμους κρυφούς και δηλωμένους. Η Ελένη έχει στον ώμο, στην πλάτη, στα μάτια, στο αίμα σχεδόν μισό αιώνα προσφυγιάς. Και πλέον στην προχωρημένη ωριμότητα, αναστημένη από μάχες που με σκότωσαν ξανά και ξανά, δεν έχω άλλο πιο λευκό και πιο καθάριο να δώσω από μένα παρά τα ποιήματά μου. Και σας ευγνωμονώ που κατανοείτε, σας ευχαριστώ που ακούτε, κυρίως που αφουγκράζεστε. Στέκομαι μπροστά μας με όλες τις ματαιώσεις, με όλες τις απογοητεύσεις, αλλά κυρίως με όλες μου τις ελπίδες. Και με ευχαριστίες που τις ορθογραφεί η ειλικρίνεια και η βαθιά ευγνωμοσύνη. Οι πρώτες ευχαριστίες στον Κώστα Κρεμμύδα, τον ποιητή, τον εκδότη, τον άνθρωπο, τον συνεργάτη. Από το 2011 ο πολύτιμος συνοδοιπόρος, η ματιά που εμπιστεύομαι σε γραφές που κάποτε φαντάζουν στα μάτια μου παραληρηματικές. Και μετά στην αγαπημένη Τζένη Καλογήρου. ΄Εναν άνθρωπο γλυκύτατο και δοτικό. Η επιστημονική, λογοτεχνική ματιά της με τιμά, με χαροποιεί, με ανεβάζει σε νέα επίπεδα θέλησης και επιθυμίας να γράψω. Ευχαριστώ θερμά έναν άνθρωπο που γνωρίζω απόψε μέσα από τον λόγο της για τον λόγο μου. Την κυρία Μαίρη Δημάκη Ζώρα. Η δική της προσέγγιση στην ποίησή μου άνοιξε μέσα μου μιαν αυλαία και μια καινούρια ίσως παράσταση λέξεων και ρυθμού της ποίησης μπορεί να γεννηθεί. Ευχαριστίες στο Σπίτι της Κύπρου, που φιλοξενεί για άλλη μια φορά τις ποιητικές μου διαδρομές. Η λέξη Σπίτι αποπνέει μια ζεστασιά, η φράση Σπίτι της Κύπρου είναι μια γέφυρα πάνω από τη Μεσόγειο και μας ενώνει με τη μητρόπολη του Ελληνισμού. Τέλος, εγκάρδιες ευχαριστίες σε όλους και όλες εσάς που με τιμάτε απόψε τόσο πολύ με την παρουσία σας. Κι επειδή με κάνετε να σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα, ακόμα πιο όμορφα πως η ζωή μπορεί να είναι κάθε μέρα η καλύτερη παράστασή μας. Πως μπορεί να μας δίνει κάθε μέρα τον ωραιότερο ρόλο μας. Αν τη ζούμε με την ανάλογη Ελευθερία, Εγρήγορση, Ευγνωμοσύνη. Και με όλα τα ΄Εψιλον που αρχίζουν από το Άλφα και τελειώνουν στο Ωμέγα της θέλησής μας. Σας κοιτάζω στα μάτια με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη. Και σκέφτομαι πως μια τόσο έντονη, θετικά φορτισμένη σιωπή, μπορεί να είναι η πιο εύγλωττη, η πιο ηχηρή ευχαριστία.

ΚΛΕΨΥΔΡΑ

Η Λάρνακα ένα μεσόγειο κοχύλι

με βάζει στο αυτί της

ακούγομαι σαν θάλασσα

Μεγαλώνω δίχως ρίζες

Στον κορμό βγάζω τα δόντια,

τρώω το χώμα και την αγάπη του

΄Οσο ψηλώνω παίρνω τη μορφή πορτοκαλιάς

Τα μαλλιά μου αρνιούνται το λευκό

Πέφτουν στον ώμο

Άμμος χρυσή της βασιλεύουσας

Αυτή θα είναι η κλεψύδρα μου

Καθώς τελειώνει η ελπίδα

Εμείς δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε τα θερμότερα συγχαρητήριά μας στη φίλη πλέον Ελένη Αρτεμίου-Φωτιάδου για το ποιητικό της έργο και την όλη πολυσχιδή δραστηριότητά της!

Copyright ©Katerina Marinaki. All Rights Reserverd. ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.