Το Taviano (Tajanu στη διάλεκτο του Salento) βρίσκεται στο νότιο τμήμα της χερσονήσου Salento, στην επαρχία Lecce της ιταλικής Περιφέρειας της Puglia και είναι μια όμορφη και ζωντανή πόλη 12.600 κατοίκων, κοντά στην Gallipoli. Έλαβε τον τίτλο της πόλης στις 2 Ιουνίου 1996, με διάταγμα του τότε Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Oscar Luigi Scalfaro. Ονομάζεται «la citta dei fiori» (πόλη των λουλουδιών) εξαιτίας της τεράστιας ποσότητας καλλιεργούμενων ανθών, τα οποία στην συνέχεια πωλούνται σε ολόκληρη τη χώρα, μία δραστηριότητα εξαιρετικά σημαντική για την οικονομία της πόλης. Διαθέτοντας τα πιο εύφορα εδάφη της περιοχής και όντας κυρίως γεωργική, παράγει επίσης μια μεγάλη ποικιλία λαχανικών, ενώ παράλληλα φιλοξενεί οπωρώνες, ελαιώνες και αμπελώνες. Ο Δήμος του Taviano (Comune di Taviano), με συνολική έκταση 21,18 km², έχει επίπεδη μορφολογία φθάνοντας μόλις το ύψος των 86 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και συνορεύει στα βόρεια με τους Δήμους της Gallipoli και του Matino, ανατολικά με τον Δήμο του Melissano, νότια με τον Δήμο του Racale, ενώ στα δυτικά βρέχεται από το Ιόνιο πέλαγος. Ως φυσικό επακόλουθο ήρθε η γέννηση της «Unione Jonica Salentina», η οποία δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του νόμου 142/90 και συναποτελείται από τους Δήμους των πόλεων Alliste-Felline, Matino, Melissano, Racale και Taviano. Στους σκοπούς της Ένωσης αυτής συγκαταλέγονται η βελτιστοποίηση και ο εξορθολογισμός των διοικητικών δραστηριοτήτων μεταξύ των Δήμων, η οικονομική, πολιτική και κοινωνική τους συνύπαρξη, αλλά και ο προγραμματισμός, η ανάπτυξη και η ενίσχυση των σχέσεών τους με άλλους δημόσιους φορείς. Τι πιο λογικό όταν τα όρια μεταξύ των κοινοτήτων αυτών είναι μεν ορατά στον χάρτη, αλλά εντελώς δυσδιάκριτα στην καθημερινή πραγματικότητα!

Το Palazzo Marchesale De Franchis χρονολογείται από τις αρχές του 19ου αιώνα, όταν το «φέουδο» του Taviano αγοράστηκε από τον Jacopo De Franchis. Η πρόσοψη χαρακτηρίζεται από παράθυρα με μπαλκόνια, ενώ στην κεντρική πύλη υπάρχει το οικόσημο της οικογένειας De Franchis. Το εσωτερικό είναι διαμορφωμένο σε δύο ορόφους, εκ των οποίων ο πρώτος όροφος φιλοξενούσε την κατοικία των ευγενών, ενώ στο ισόγειο στεγάστηκαν οι αποθήκες, οι κατοικίες του προσωπικού εξυπηρέτησης και άλλοι βοηθητικοί χώροι. Σήμερα φιλοξενεί μία βιβλιοθήκη και ένα εστιατόριο.

Σε απόσταση αναπνοής από το Δημαρχείο χτυπά η καρδιά της παλιάς πόλης, στην Piazza San Martino, όπου βρίσκεται και ο εντυπωσιακός Καθεδρικός ναός, αφιερωμένος στον πολιούχο San Martino di Tours. Δεν έχουμε συγκεκριμένες πληροφορίες για την κατασκευή της εκκλησίας, αλλά οι πρώτες πληροφορίες περιέχονται σε μια έκθεση, που γράφτηκε στις 8 Μαΐου 1452. Αργότερα, ο Μαρκήσιος Andrea De Franchis χρηματοδότησε μια πρώτη αποκατάσταση το 1635, ημερομηνία που έχει καταγραφεί στην τοξοειδή καμάρα στα δεξιά του ναού, ο οποίος είναι διακοσμημένος με έργα της ίδιας εποχής.

Πολύτιμοι πίνακες κοσμούν τον ναό και απεικονίζουν μεταξύ άλλων την Γέννηση του Κυρίου, που χρονολογείται από το 1636, την Αγία Οικογένεια (του 17ου αιώνα), την Παναγία του Ροδαρίου, επίσης του 17ου αι. κατασκευασμένη από την χαρακτηριστική πέτρα Lecce και διακοσμημένη με πολύχρωμο στόκο. Ο ναός φιλοξενεί επίσης πολύτιμα αγάλματα που χρονολογούνται στον 17ο και 18ο αιώνα. Τέλος, επτά είναι οι βωμοί του ναού, συμπεριλαμβανομένου και του κεντρικού, που είναι αντίστοιχα αφιερωμένοι: στη «Madonna del Rosario», στην «Παναγία», στην «Madonna of Lourdes», από πέτρα και γυψομάρμαρο, στον «San Martino». στις «Ψυχές του Καθαρτηρίου» και στον «Καθαρμό».

Ο Άγιος Μαρτίνος γεννήθηκε το 316 μ.Χ. στην Ουγγαρία και μοιράστηκε έμπρακτα όλα τα υπάρχοντά του με τους συνανθρώπους του και δίδαξε μέσω της ιστορίας του το βαθύτερο νόημα της συμπαράστασης και της στήριξης προς αυτούς που το έχουν ανάγκη. Ένα νόημα τόσο επίκαιρο στις μέρες μας. Ήταν 15 ετών όταν έγινε Ρωμαίος στρατιώτης και 18 ετών όταν βαφτίστηκε Χριστιανός. Ήταν χειμώνας του 334, όταν στην Αμιένη της Βορείου Γαλλίας, μια πολύ ψυχρή μέρα, ο Άγιος Μαρτίνος συνάντησε ένα γυμνό φτωχό άνθρωπο στην είσοδο της πόλεως. Τον λυπήθηκε αλλά τι να κάνει; Φορούσε μόνο την στρατιωτική εξάρτηση και τον μανδύα του. Πήρε το ξίφος του, έσχισε τον μανδύα και έδωσε ένα κομμάτι στον φτωχό. Στον δρόμο τον περιγελούσαν για την περίεργη αμφίεσή του. Τη νύχτα όμως βλέπει στον ύπνο του τον Χριστό, ντυμένο με το κομμάτι του μανδύα που είχε δωρίσει, να λέει στους αγγέλους που τον ακολουθούσαν: «Ο Μαρτίνος με έντυσε μ’ αυτό το ένδυμα!». Το 360 πήγε στο Πορτιέ της Γαλλίας και το 371 έγινε Επίσκοπος στην Tours. Το 397 έχτισε ένα μοναστήρι, πάντα στην Γαλλία, όπου και πέθανε την ίδια χρονιά.

Ο ναός της Madonna Immacolata βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι μονόκλιτος καμαροσκεπής, με δύο μπροστινές εισόδους και παράθυρο με πλέγμα διάτρητης πέτρας. Η ορθογώνια πρόσοψη πλαισιώνεται από πλευρικές παραστάδες. Τους πλευρικούς τοίχους του ναού κοσμούν οκτώ μεγάλοι πίνακες, τέσσερις σε κάθε πλευρά. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τους προφήτες Βαρούχ, Ιεζεκιήλ, Ησαΐα και Ιερεμία και έχουν φιλοτεχνηθεί από τον ζωγράφο Muro Liborio Riccio (1720-1785), ο οποίος παράλληλα δραστηριοποιούνταν στην Gallipoli. Η δεύτερη ομάδα έργων, από το εργαστήριο του ίδιου ζωγράφου, περιλαμβάνει επεισόδια από τη ζωή της Παναγίας: Κοίμησις της Θεοτόκου, Θεοφάνεια, της Υπαπαντής και των Εισοδίων.

Ο ναός του Τιμίου Σταυρού και της Αγίας Λουκίας (Chiessa del SS. Crocifisso et Santa Lucia) είναι -από καλλιτεχνική άποψη- η πιο όμορφη εκκλησία του Taviano. Η πύλη και το παράθυρο της προσόψεως είναι έργα τέχνης μπαρόκ. Πιθανότατα χτίστηκε το 1630, στα λείψανα ενός αρχαίου ειδωλολατρικού ναού αφιερωμένου στην θεά Άρτεμη και ανακατασκευάστηκε το 1650, με εντολή του αρχιερέα Don Francesco Lonello και των αδελφών Giulia, Rosa και Maria. Μετονομάστηκε σε Santa Lucia κατόπιν εντολής των αδελφών της εκκλησίας των Ψυχών, που κατεδαφίστηκε λόγω της επέκτασης του Δημαρχείου. Το 1644 πήρε τη θέση ενοριακού ναού, εξαιτίας των εργασιών ανακαίνισης στην εκκλησία του Αγίου Μαρτίνου. Οι τελευταίες εργασίες αποκατάστασης του ναού πραγματοποιήθηκαν την περίοδο 2000-2006.

Στο Taviano είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την παρασκευή παραδοσιακών χειροποίητων ζυμαρικών από τα χέρια των πλέον ειδικών, δηλαδή των Ιταλίδων νοικοκυρών αυτοπροσώπως και μάλιστα γυναικών κάποιας ηλικίας, με αποτέλεσμα ο τρόπος, η ταχύτητα και η άνεση με την οποία δούλευαν πραγματικά να μας καταπλήξουν, δεδομένου ότι οι τύποι ζυμαρικών που ετοιμάστηκαν ενώπιόν μας ήταν αρκετά δύσκολοι, πράγμα εμφανές ακόμα κι αν στα χέρια τους φαινόταν «παιχνιδάκι»! Τα ζυμαρικά ή pasta αν προτιμάτε είναι ένα πραγματικά τοπικό προϊόν -και φυσικά φαγητό- της Puglia. Τα τρόφιμα γενικότερα εξακολουθούν να είναι πολύ περιφερειακά στην Ιταλία, τόσο πολύ ώστε ακόμη και πολλά σχήματα ζυμαρικών να έχουν τις δικές τους περιοχές, ακόμα δε  και τις δικές τους ονομασίες ανά περιοχή.

Tέλος, έρχεται η σειρά των θρυλικών minchiareddhi! Είναι γνωστό τοις πάσι ότι το πιο σημαντικό πρώτο πιάτο για την κουζίνα του Salento είναι τα σπιτικά ζυμαρικά, τα maccarruni ή minchiareddhi με καλή σάλτσα ντομάτας και τυρί ricotta με πολύ έντονη γεύση. Για να πάρουν τα ζυμαρικά αυτά το χαρακτηριστικό σωληνοειδές σχήμα τους, οι νοικοκυρές χρησιμοποιούν το «fierru» (φωτο κάτω), ένα σύρμα διαμέτρου λίγων χιλιοστών με μήκος περίπου 30 εκ.

Εάν βρεθείτε εδώ, στο Taviano, στις 11 και 12 Νοεμβρίου, κατά τη διάρκεια της εορτής του Αγίου Μαρτίνου (Festa di San Martino), σίγουρα θα έχετε την ευκαιρία να εντυπωσιασθείτε από πολύ περισσότερα πράγματα! Πλήθος κόσμου συγκεντρώνεται κάθε χρόνο από την ευρύτερη περιοχή προκειμένου να συμμετάσχει στο καθαρά θρησκευτικό τελετουργικό του εορτασμού, αλλά και να παρακολουθήσει ένα φαντασμαγορικό θέαμα με χιλιάδες φώτα σε εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια, που πλημμυρίζουν την πόλη και αναβοσβήνουν στους ρυθμούς της μουσικής, που παίζουν οι τοπικές μπάντες. Για τον λόγο αυτό χαρακτηρίζονται ως Luminarie Musicali (μουσικοί φωτισμοί). To Φεστιβάλ του San Martino στο Taviano είναι ένα πραγματικό πανόραμα τέχνης και χαράς με υπέροχους φωτισμούς, συναυλίες, μπάντες, πομπές, γευσιγνωσίες κρασιών και τοπικών εδεσμάτων, εκθέσεις, βόλτες και πολλή μουσική! Εξίσου εντυπωσιακή είναι και η Γιορτή Κρασιού στο Leverano!

Είπαμε ότι το Taviano είναι «η πόλη των λουλουδιών»! Η Αγορά των λουλουδιών, λοιπόν, ή αν προτιμάτε επί το ιταλικότερον «Il Mercato dei Fiori» ανοίγει κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή στις 3.30 και λειτουργεί σαν χρηματιστήριο λουλουδιών, εφόσον η ζήτηση καθορίζει την τιμή των πολύχρωμων και ευωδιαστών εμπορευμάτων. Είναι εντυπωσιακό ότι μέσα σε λιγότερο από μία ώρα δεν υπάρχει στην αγορά ούτε φυλλαράκι! Κατά τη διάρκεια του έτους, το συγκρότημα φιλοξενεί εκατοντάδες παραγωγούς, εμπόρους, μεσίτες και ιδιώτες. Οι ενεργές επιχειρήσεις προέρχονται από τον Δήμο Taviano σε ποσοστό 48%, ενώ οι υπόλοιπες από 80 διαφορετικούς Δήμους στις επαρχίες Lecce, Brindisi, Bari και στις περιοχές της Καλαβρίας και της Καμπανίας. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του έτους διοργανώνονται εδώ εκθέσεις, συνέδρια και θεατρικές συναντήσεις, με σημαντική δημόσια απήχηση. Ακολουθούν όμορφες λουλουδοφωτογραφίες!

Copyright © Katerina Marinaki. All Rights Reserverd.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος web site με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια της κατόχου του Κατερίνας Μαρινάκη. Νόμος 2121/1993 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα.